forum.dr-kwasniewski.pl

Oto, dlaczego węglowodany mają istotny wpływ na insulinę, a tłuszcz nie. A poniewaĹź cukrzyca młodych spowodowana jest brakiem insuliny, od lat dwudziestych lekarze wierzyli, Ĺźe jedynym problemem z insuliną jest nie posiadanie wystarczających jej ilości. Lecz insulina reguluje takĹźe metabolizm tłuszczy. Bez niej nie da się tłuszczu magazynować. WyobraĹşcie ją sobie jako przełącznik. Kiedy jest włączony, przez kilka godzin spalają się węglowodany a nadmiar kalorii odkłada się w postaci tłuszczu. Kiedy jest wyłączony, po zmniejszeniu się ilości insuliny we krwi, jako paliwo spalany jest tłuszcz. Tak, więc, kiedy poziom insuliny jest niski, spala się własny tłuszcz, ale nie dzieje się tak, gdy poziom ten jest wysoki. I tutaj sprawy w sposĂłb nieunikniony komplikują się. Im się jest grubszym, tym więcej insuliny trzustka pompuje przy kaĹźdym posiłku i tym bardziej wzrasta prawdopodobieństwo wyrobienia sobie czegoś, co nazywane jest odpornością na insulinę, a co jest ukrytą przyczyną syndromu X. W efekcie, komĂłrki organizmu stają się niewraĹźliwe na działanie insuliny i potrzebne są wciąż większe jej ilości, aby zapewnić właściwy poziom cukru we krwi. Zatem, w miarę tycia, insulina sprawia, Ĺźe łatwiej jest cukier magazynować, ale trudniej te zapasy spalić. Lecz odporność na insulinę moĹźe z kolei utrudniać magazynowanie tłuszczu - waga utrzymywana jest na odpowiednim poziomie, tak, jak powinno być. Jednak teraz odporność na insulinę moĹźe sprawić, Ĺźe trzustka wydzielać będzie jej jeszcze więcej, potencjalnie rozpoczynając błędne koło. Co jest pierwsze - otyłość, podniesiony poziom insuliny czy odporność na nią - to problem z serii "jajko czy kura?", KtĂłry nie został dotąd rozwiązany? Pewien endokrynolog powiedział mi, Ĺźe jest to pytanie na miarę nagrody Nobla. Insulina ma takĹźe duĹźy wpływ na odczuwanie głodu, choć, do jakiego stopnia, jest kolejną niewiadomą. Z jednej strony, insulina moĹźe pośrednio powodować głód poprzez obniĹźanie poziomu cukru we krwi, ale, do jakiego poziomu musi spaść cukier, aby wyzwolić uczucie głodu? Ta kwestia pozostaje niewyjaśniona. W międzyczasie, insulina działa w mĂłzgu, tłumiąc uczucie głodu. Teoria, jak wyjaśnił mi Michael Schwartz, endokrynolog z Uniwersytetu w Waszyngtonie, jest taka, Ĺźe zdolność insuliny do hamowania apetytu w normalnych warunkach byłaby przeciwstawna do jej skłonności do magazynowania tłuszczu. Innymi słowy, w razie tycia, organizm wytwarzałby więcej insuliny po kaĹźdym posiłku, a to z kolei tłumiłoby apetyt – człowiek jadłby mniej i traciłby na wadze. Schwartz, jednak, jest w stanie wyobrazić sobie prosty mechanizm, ktĂłry wytrąciłby ten układ z rĂłwnowagi: jeĹźeli mĂłzg mĂłgłby stracić swoją wraĹźliwość na insulinę, tak, jak się to dzieje z mięśniami i tkanką tłuszczową, kiedy są nią zalewane. W takim wypadku wzmoĹźona produkcja insuliny związana z tyciem nie powodowałaby juĹź tłumienia apetytu, poniewaĹź mĂłzg nie odnotowywałby wzrostu jej poziomu. Stadium końcowym byłby stan fizjologiczny, w ktĂłrym otyłość jest niemal z gĂłry przesądzona, w ktĂłrym powiązanie między insuliną a węglowodanami odgrywa główną rolę. Schwartz mĂłwi, iĹź wierzy, Ĺźe tak rzeczywiście mogłoby się zdarzyć, ale badania nie są jeszcze tak dalece posunięte, aby moĹźna to było udowodnić. "To tylko hipoteza", mĂłwi, "wciąż wymaga wyjaśnienia". David Ludwig, endokrynolog z Harwardu, mĂłwi, Ĺźe sedno sprawy tkwi w sposobie, w jaki insulina bezpośrednio oddziałuje na cukier we krwi. ZauwaĹźa on, Ĺźe kiedy cukrzycy dostają za duĹźo insuliny, ich poziom cukru spada i robią się potwornie głodni. Tyją, poniewaĹź jedzą więcej, a insulina ułatwia odkładanie tłuszczu. To samo dzieje się w przypadku zwierząt laboratoryjnych. Oto, mĂłwi, dokładnie to, co się z nami dzieje, kiedy jemy węglowodany - szczegĂłlnie cukier i produkty skrobiowe, jak ziemniaki i ryĹź, albo produkty mączne, np. kromkę białego chleba. Produkty te w Ĺźargonie nazywane są węglowodanami o wysokim indeksie glikemicznym, co oznacza, Ĺźe są szybko wchłaniane do krwi. W rezultacie, w ciągu kilku minut, powodują wzrost poziomu cukru we krwi i wyrzut insuliny. Ta magazynuje cukier i godzinę lub dwie później jego poziom we krwi jest niĹźszy niĹź przed posiłkiem. Jak wyjaśnia Ludwig, organizm myśli, Ĺźe skończyło mu się paliwo, ale poziom insuliny jest wciąż na tyle wysoki, Ĺźe zapobiega spalaniu odłoĹźonego tłuszczu? Rezultatem tego jest głód i chęć zjedzenia większej ilości węglowodanĂłw. To kolejne błędne koło i kolejna sytuacja sprzyjająca otyłości. Koncepcja indeksu glikemicznego i teoria, Ĺźe skrobia moĹźe być absorbowana do krwi nawet szybciej niĹź cukier pojawiły się pod koniec lat siedemdziesiątych, lecz wtedy takĹźe nie wywarły Ĺźadnego wpływu na publiczne zalecenia dotyczące zdrowia z powodu związanych z nimi kontrowersji. A mianowicie:, jeśli kupiło się koncepcję indeksu glikemicznego, trzeba było takĹźe zaakceptować to, Ĺźe produkty skrobiowe, ktĂłre mieliśmy jeść 6-10 razy dziennie, po połknięciu stawały się fizjologicznie nie do odróşnienia od cukru. To sprawiłoby, Ĺźe przestałyby się wydawać takie zdrowe. Zamiast więc zaakceptować taką moĹźliwość, twĂłrcy polityki po prostu pozwolili, aby cukier i syrop kukurydziany uniknęły podobnego oczerniania, jakie spotkało tłuszcz. W końcu są beztłuszczowe. Cukier i syrop kukurydziany z napojĂłw, sokĂłw, słodzonych herbat i napojĂłw energetycznych dostarczają nam obecnie ponad 10% wszystkich spoĹźywanych kalorii. Jeśli chodzi o insulinę i cukier we krwi, te napoje i soki owocowe, naładowane cukrem, lecz w 100% beztłuszczowe - co naukowcy nazywają pustymi węglowodanami - mogą być gorsze niĹź wszystko inne. Głównym przesłaniem koncepcji indeksu glikemicznego jest, Ĺźe im dłuĹźej trwa trawienie węglowodanĂłw, tym mniejszy ma to wpływ na insulinę i poziom cukru we krwi i tym zdrowsze jedzenie. Produkty o najwyĹźszych wartościach indeksu glikemicznego to niektĂłre cukry proste, skrobia i wszystkie produkty mączne. Zielone warzywa, fasola i niełuskane ziarno powodują znacznie wolniejszy wzrost poziomu cukru we krwi, poniewaĹź zawierają błonnik, węglowodan nie ulegający trawieniu, ktĂłry opóźnia proces trawienia i obniĹźa indeks glikemiczny. Takie samo działanie mają tłuszcze i białka, co wskazuje, Ĺźe spoĹźywanie tłuszczu moĹźe być korzystne, spostrzeĹźenie to jednak wciąż jest nie do przyjęcia. Teoria indeksu glikemicznego sugeruje takĹźe, Ĺźe główną przyczyną syndromu X, chorĂłb serca, cukrzycy typu II i otyłości, są długotrwałe uszkodzenia powodowane przez powtarzające się wyrzuty insuliny, stymulowane spoĹźywaniem skrobi i rafinowanych węglowodanĂłw. To poddaje na myśl pewną teorię dotyczącą owych tak częstych chorĂłb, jednak teoria ta nie jest w stanie bezkonfliktowo współistnieć z doktryną niskotłuszczową. W swojej klinice pediatrycznej Ludwig przepisuje dzieciom i nastolatkom diety o niskim indeksie glikemicznym juĹź od pięciu lat. Nie poleca diety Atkinsa, gdyĹź uwaĹźa, Ĺźe tak niska podaĹź węglowodanĂłw jest restrykcją niepotrzebną. Zamiast tego mĂłwi swoim pacjentom, aby zastępowali rafinowane węglowodany i skrobię warzywami, owocami i strączkowymi. To sprawia, Ĺźe dieta o niskim indeksie glikemicznym jest zgodna ze zdrowym rozsądkiem pod względem Ĺźywieniowym, aczkolwiek jest bogatsza w tłuszcz. Na przyjęcie do kliniki Ludwiga trzeba czekać dziewięć miesięcy. Dopiero całkiem niedawno udało mu się przekonać NIH, Ĺźe takie diety warte są zbadania. Jego trzy pierwsze prośby o dotację zostały z miejsca odrzucone, co wyjaśnia, dlaczego tak wiele istotnych badań zostało przeprowadzonych w Australii i w Kanadzie. W kwietniu, jednakĹźe, Ludwig otrzymał od NIH 2 mln. dolarĂłw na przeprowadzenie badań porĂłwnawczych jego diety o niskim indeksie glikemicznym i diety niskotłuszczowo-niskokalorycznej. MoĹźe to okazać się pomocne w rozwiązaniu przynajmniej części kontrowersji dookoła roli, jaką insulina odgrywa w otyłości, choć niewykluczone, Ĺźe groĹşny doktor Atkins dokona tego pierwszy. Mający 71 lat Atkins, absolwent szkoły medycznej Cornell, mĂłwi, Ĺźe pierwszy raz wyprĂłbował dietę bardzo niskowęglowodanową w 1963 roku, po przeczytaniu o istnieniu takiej w piśmie Amerykańskiego Stowarzyszenia Medycznego (Journal of the American Medical Association). Bez Ĺźadnego wysiłku schudł, przeĹźył swoje objawienie i zamienił świeĹźo rozpoczętą praktykę kardiologa na Manhattanie na kwitnącą klinikę leczenia otyłości. Następnie zraził do siebie całe środowisko medyczne mĂłwiąc swoim pacjentom, aby jedli tyle białka i tłuszczu, ile im się Ĺźywnie podoba, ograniczając natomiast ilość węglowodanĂłw nawet do zera. MĂłwił, Ĺźe będą tracić wagę, poniewaĹź ich insulina będzie na niskim poziomie, nie będą głodni i będą mniej odporni na spalanie własnego tłuszczu.