forum.dr-kwasniewski.pl

Jak religia wpływa na zdrowie - http://portalwiedzy.onet.pl/4868,19467,1493607,1,czasopisma.html .

Ja wczoraj o 22.10 w "jedynce" ogladalem "film" i niestety
z powodu mojej "wiary z przed 18 lat"
jestem dzisiaj ciezko chory.  :cry: :cry: :cry:

Tak wiec religia i wiara jesli okaza sie "klamstwem i manipulacja dla planktonu"
moga bardzo ciezko zaszkodzic.  :cry: :cry: :cry:

o oooooooooooooooo.................... grizzly  to tez  plankton, :shock:

sam sie do tego przyznal :lol:

Jak pisał Wattles: "Medycyna jako nauka o chorobach tworzy więcej chorób, religia jako nauka o grzechu stwarza więcej grzechu."

Ale chyba wszystko zależy od danego typu człowieka. Dla kogoś przeintelektualizowanego religia będzie się zdawać czymś co go tłamsi i ogranicza (ja tak miałem kiedy byłem dzieckiem). Znowu inne typy psychofizyczne mogą świetnie funkcjonować i odnalezć sens życia w kościele.

Skoro jeszcze istnieją te wszystkie religie-mity to widocznie są na dzień dzisiejszy potrzebne.

http://www.akademiawitalnosci.pl/najwazniejsza-rzecz-oslabiajaca-odpornosc-twoja-i-twoich-dzieci/

To wiadome było w każdym poście.

Po dwakroć sprzeciw! Z uwagi na ewidentne błędy logiczne w formie, a z tego powodu i w treści. :D
1. Tak ma być, gdyby autor zauważył, że do mni się zwraca- "rozentuzjazmowany z wyindywidualizowanego tłumu", gdzie "wy" należy zaakcentować. O!- tak.
2. ... nie odkoduję. :lol:
Pobijam, tym razem ... "bioetycznie".

http://fakty.interia.pl/tylko-u-nas/news-szewczyk-lekarze-coraz-czesciej-lecza-smierc,nId,1568990#iwa_item=1&iwa_img=1&iwa_hash=39370&iwa_block=facts_photos

Dot. właściwie rozumianego systemu odpornościowego. :D

RELIGJA A ZDROWIE:

Troski państwa a kościoła są bardzo róşne. Państwo — pomijając nawet fakt, Ĺźe najczęściej jest zbiorem jednostek rozmaitych wyznań — ma za przedmiot swoich starań byt człowieka na ziemi. Celem jego jest zmniejszenie cierpień, zapewnienie swoim obywatelom maximum zdrowia, dobrobytu, oświaty. Kościół natomiast — gdyby jego politykę brać najidealniej — ma zadania zgoła inne. Ĺťycie doczesne ludzi jest dlań jedynie chwilką wobec wieczności za grobem; z tej perspektywy wszystkie męki doczesne są bez znaczenia, a nawet mogą być pożądane, o ile zbliĹźają do nagrĂłd wiekuistych, do ktĂłrych znowuĹź pierwszym warunkiem jest przestrzeganie nakazĂłw kościoła.
80
Każde z tych dwu stanowisk ma swoją logikę, ale pogodzenie ich bywa niezmiernie trudne.
81
Nawet tam, gdzie kościół wchodzi w świeckie potrzeby obywateli, sposoby jego działania jakże są różne od sposobów państwa! Tak np. w palącej sprawie bezrobotnych, kościół może się ograniczyć do zarządzenia mszy świętej na ich intencję; ale trudno sobie wyobrazić ministra skarbu, który by nakazał swoim urzędnikom trzydniowy post na intencję poprawy bilansu handlowego.
82
RozbieĹźność tę najlepiej zilustruje pewne wspomnienie, wyniesione z dawnych czasĂłw, kiedy byłem lekarzem w szpitalu dla dzieci. W szpitalu tym mieściły się wszystkie oddziały, od chirurgii do chorĂłb zakaĹşnych. Zmorą wiszącą wciąż nad szpitalem była obawa rozwleczenia infekcji. Zwłaszcza szkarlatyny, co było najczęstsze i najgroĹşniejsze. Istotnie, cóş okropniejszego dla lekarzy, ktĂłrym rodzice oddali zdrowe dziecko dla jakiejś drobnej operacji — przepukliny lub skrzywionej nóşki — a ktĂłre ginie, zaraziwszy się w szpitalu szkarlatyną! ToteĹź surowe przepisy obowiązywały zarĂłwno lekarzy jak słuĹźbę: lekarzom, ktĂłrzy pracowali na oddziale zakaĹşnym, nie wolno było zachodzić na inne oddziały; słuĹźbie nie wolno było stykać się z resztą personelu.
83
Otóş przepisy te nie obejmowały tylko jednego czynnika: zakonnic. Siostry zakonne pielęgnujące chorych schodziły się — ze wszystkich oddziałów — po kilka razy dziennie w kaplicy na wspĂłlne modlitwy, jak nakazywała ich reguła. Siostry nie nosiły kitlĂłw płóciennych, bo tego nie przewidywała reguła; ba, reguła przepisywała, Ĺźe ich suknie zakonne i cała odzieĹź ma być wspĂłlna! Siostry nie podlegały przepisom o dezynfekcji i antyseptyce.
84
W rezultacie mordercza szkarlatyna raz po raz wybuchała w szpitalu. Wówczas stary profesor wzywał podwładnych, mówił kazania, burczał, zrzędził; jednego tylko się nie poruszało: sprawy zakonnic. A kiedy który z młodych lekarzy o tym natrącił, profesor, wściekły, odwracał rozmowę. Wiedział, że tu nic nie zmieni, nie czuł w sobie energii do walki, jaką by trzeba podjąć, wolał o tym nie myśleć. Istotnie, cóż znaczyły dla sióstr jakieś nowinki nauki Pasteura wobec reguły, która wiodła się od przedwiecznych i świątobliwych założycieli zakonu.
85
Spójrzmy teraz na to z punktu sióstr; znam ten punkt widzenia dobrze, bo nieraz z nimi rozmawiałem. Zachorowanie dziecka na szkarlatynę było dla nich po prostu dopustem bożym; bez woli bożej nie nastąpiłoby; toteż na całą naszą antyseptyczną krzątaninę siostry patrzyły z politowaniem. Przypuszczać, że wspólna modlitwa sióstr może być rozsadnikiem zarazy, to trąciło bluźnierstwem. Skoro jedno lub drugie dziecko umarło, widać tak było trzeba dla dobra jego i jego rodziców; cóż zresztą mogło się trafić szczęśliwszego niewinnemu dziecku, niż umrzeć w chwili, gdy ma zapewnione niebo, nim doszło wieku niebezpieczeństw, które czyhają na duszę człowieka.
86
Oto credo, ktĂłre siostrzyczki głosiły w całej naiwnej czystości. Ma ono swoją niezłomną logikę i swoje piękno, tylko jak je pogodzić z lekarskim — świeckim — przeznaczeniem szpitala? ToteĹź gdy te anioły czuwały przy zmarłym dziecku z oczami wpatrzonymi w niebo, nam lekarzom zdarzało się słyszeć z ust zrozpaczonych rodzicĂłw wyrzut: „Zbrodniarze!”.
87
Te siostrzyczki przychodzą mi na myśl nieraz, gdy czytam pewne dostojne orędzia w sprawach społeczno-lekarskich…
88
A teraz drugi obrazek z tego samego szpitala. Jeden z oddziałów szpitala stanowił „klinikę”, przeznaczony był dla pracy naukowej. Otóş młody asystent (dziś jest profesorem), pełen miłości wiedzy, świeĹźo wrĂłciwszy z zagranicy, chciał wprowadzić postępowy naĂłwczas sposĂłb mierzenia temperatury niemowlętom w kiszce stolcowej, jak się to robi we wszystkich klinikach, gdyĹź inny sposĂłb jest u małych dzieci bezwartościowy z punktu ścisłości naukowej. Zakonnice nie tylko odtrąciły to z oburzeniem, ale zbuntowały służące szpitalne, ktĂłre rĂłwnieĹź oświadczyły, Ĺźe takiego „paskudztwa” robić nie będą. Asystent odwołał się do profesora; profesor interweniował: bezskutecznie. Raz po raz łapiąc słuĹźbę szpitalną na nieposłuszeństwie, stary rektor Jakubowski wyrĹźnął wreszcie termometrem o ziemię. „Proszę siostry — rzekł do głównej organizatorki biernego oporu — jeśli tak będzie dłuĹźej, to mnie w końcu diabli wezmą”. — „To będzie inny pan profesor” — odrzekła siostra, spuszczając oczy z uśmiechem chrześcijańskiej rezygnacji.

Tadeusz Boy-Żeleński "Nasi Okupanci"

Masakra . :shock:

masakra nie większa niĹź w czasach obecnych, ogĂłlnie świetna książka,  lektura zakazana dla kato-PolakĂłw i inszej ciemnoty.  :D

To teraz jeszcze gorzej? :shock:

tak samo, dĂŠjà vu  :D

Niech się dzieje wola nieba, z nią się zawsze zgadzać trzeba. :idea:

Ba, eliminacja słabego osobnika? Zostają tylko najsilniejsi ?
Zwierzęce?
Wcale nie-boskie prawa? :roll:

Jak to bez modlitwy? :shock: :lol:

Ooooooo, właśnie. :twisted: :cry:

ale ludzie nie mają równych szans. Wmawia się przecież, ażeby osiągnąć wysoką odporność organizmu (być tym najsilniejszym) trzeba jeść paszę dla zwierząt.  Jeżeli nie przeprowadzi się rozwiązań systemowych, boskie prawa będą działać.