forum.dr-kwasniewski.pl

Zakładam ten wątek z wielu powodów .Już jakiś czas o tym myślałam. Jestem DDA czyli Dorosłe Dziecko Alkoholika. Do tej pory nie czułam się na siłach takiego wątku prowadzić bo wielu rzeczy w swoim życiu nie skończyłam, nie zaczęłam lub nie miałam odwagi nawet pomyśleć, że mogę coś zrobić. Jeden z niewielu moich wątków na tym forum które założyłam o chorobie mojego syna -Autyxmie- jest i prowadzę go już 2 lata. Pomyślałam, że ucząc się przez ostatni okres wielu rzeczy i nowych zjawisk spostrzegłam również, że jesli w czymś widzę głęboki sens i jest mi to potrzebne mogę przy tym wytrwać długo. Zaczynam więc wątek o sobie. Choć naturalne było, że pisząc o synu pisałam, też o sobie ale tam zawsze kontekst moich wypowiedzi był inny.

Kto to jest DDA?

Nazwa mĂłwi wszystko. Ale to tylko nazwa. Nie podam Wam książki z ktĂłrej powstanie ten tekst bo to będzie MÓJ tekst od początku do końca. Z mojej głowy z moich przemyśleń, z mojej wiedzy. Jeśli będzie w Nim błąd natury stylistycznej lub gramatycznej z gĂłry przepraszam nie zawsze będę mogła przeczytać tekst ponownie aby poprawić go. Nie chodzi o to,Ĺźe nie będzie mi się chciało tylko o to,Ĺźe czytając go po raz drugi pomyslę aby coś skasować o czymś nie powiedzieć- a nie chodzi mi zakładając ten wątek aby stawiać spobie jakieś wielkie ograniczenia. Będą one takie na jakie sama się zdecyduję. Jesli będziecie pisali,Ĺźe mylę się w kwestii merytorycznej to oznacza, Ĺźe jeszcze muszę się czegoś nauczyć ale  się staram.

Co przeĹźywa DDA?

Mogę pisać o sobie. Jest taka zasada podczas spotkań DDA, że mówisz w pierwszej osobie-Ja. Możesz opowiedzieć historię o sobie, zdzarzenie co czujesz ale jako Ja. Nie możesz mówić myślę,że Ty... jak zrobisz tak..... Tylko Ja. A więc co przeżywam ja, co przeżywałam będąc dzieckiem w rodzinie z Alkoholikiem. ?

Dużo sytuacji o których dzieci z tzw. Normalnego domu nie mają pojęcia. Dużo sytuacji, mnie ominęły gdyż nie byłam w rodzinie gdzie nie poszłam do szkoły bo nie było butów dla jednego z dwojga rodzeństwa albo nie było co jeść na kolację. Alkoholizm dotyczył mojego ojczyma. Ojciec też był alkoholikiem ale w wieku 6 lat już go nie spotkałam do jego śmierci czyli rok temu bo tego nie chciał. Bo wstydził się, że ma córkę chorą na Porażenie mózgowe.
U ojczyma problem alkoholowy nie był widoczny od razu. Pił jak wielu ludzi , mężczyzn, kobiet w tamtych czasach. PoniewaĹź ostatecznie okazało się,Ĺźe poza problemami z nogami wszystko inne jest ze mną ok. mama zapisała mnie do zwykłej szkoły. WśrĂłd dzieci zdrowych nawet to moje drobne schorzenie było CZYMS. W szkole nikt nie wiedział,jak jest u mnie w domu co jakiś czas, Ĺźe idąc ze szkoły do domu myślę będąc coraz starsza czy przyjdzie pijany  czy będzie trzeĹźwy i będzie ok. Ci co mięli z tym do czynienia dziwią się ale ja nie miałam koleĹźanek i kolegĂłw w swoim domu bo jak byłam mała to dzieci się ze mnie smiały bo byłam inna a jak dorastałam to ja nie chciałam zapraszać dzieci aby nie zobaczyły ktĂłregoś dnia mojego pijanego ojczyma. Samotność w dorosłości, i uczucia, ktĂłre towarzyszą DDA w dorosłości i niezrozumienie czasami Nas to wynik takich przeĹźyć.  To duĹźy skrĂłt mojego Ĺźycia.

Co robimy jak dowiemy się,że jesteśmy DDA i, że to odbija się na naszym życiu gdy jesteśmy dorośli?

Dowiedziałam się o tym 5 lat temu- czytając serię artykułów opublikowanych w internecie w Charakterach. To było jak olśnienie porównywalne do tego co przeżyłam 2 lata temu podejmując się leczenia chorób fizycznych dieta. (DO a potem wg porad lekarki- postaram się być precyzyjna) Zaczęłam chodzić na spotkania DDA, czytać książki. Po jakiś czasie sprawy osobiste i moja decyzja spowodowały,że zaprzestałam grzebania się w swoim DDA-dyżmie.
Obecnie do tego wracam. Paradoks polega na tym, że zdrowie fizyczne pozwala mieć czas na myślenie o sobie-lub nie zależy co kto potrzebuje. Ja spotkałam na swojej drodze np. lekarkę, która stara się abym sama w siebie uwierzyła, poznała się, zrozumiała. Każdy ma inne potrzeby.

Co robię ze sobą teraz jak jestem już nie tylko DDA ale jestem też na drodze innego stylu życia czyli np. diecie wg porad lekarki?

Czasami zjem to na co mam ochotę nawet jeśli są to zboĹźa czy mleczne. Bo chcę? Bo moĹźe czasami chcę się poczuć Ĺşle albo cieszyć się smakiem jakbym cieszyła się Ĺźyciem? Wszystko co jest we mnie mnie determinuje, do moich WYBORÓW, DECYZJI, ZACHOWANIA. Uczę się nowych spraw, wiadomości na swĂłj temat, o swoich uczuciach, przemysleniach, wyraĹźaniu uczuc, ktĂłrych nie wyraziłam być moĹźe nigdy, do zrobienia czegoś czego nigdy wcześniej nie zrobiłam ze strachu, wstydu, braku wzorcĂłw w rodzinie z Alkoholikiem. 

To, Ĺźe spotkałam na swojej drodze tych ludzi a nie innych determinuje mnie w moich poczynaniach ale daje i teĹź świadomość ,Ĺźe to ja jestem dla siebie spokojem, czynem, zaniechaniem, krytykiem wewnętrznym( wg Ewy Foley, ktĂłrą teraz czytam w necie) i kaĹźdej cząstce mojego Ĺźycia  i  mojej rodziny. To dość długi początek wątku, ktĂłry za pozwoleniem Admina będę prowadzić . Następne teksty będą ma nadzieję, rĂłwnieĹź o AlkoholiĹźmie. Bo znajomi , ktĂłrzy są Alkoholikami leczącymi się często są  uwikłani np. w jedzenie słodyczy albo jest duĹźo osĂłb i alkoholikĂłw i narkomanĂłw co przy wychodzeniu z choroby jest jeszcze trudniejsze do przezwycięzenia. A są osoby, ktĂłre z obu tych uzaleznień wyszły i starają się Ĺźyć normalnie. A trapią ich inne choroby jako skutek  bycia w przeszłości w uzaleĹźnieniu. Z pomocą lekarki, Bea i innych ktĂłrzy chcą tu pisać mam nadzieję,Ĺźe temat się rozwinie bo obserwując to Forum 2 lata  nie widziałam oddzielnego wątku o uzaleznieniach prowadzonego przez współuzaleznionego jak określa się DDA lub uzaleĹźnionego jaką osobą na szczęscie nie byłam.

Pozdrawiam. Sylwia. 

Brawo Syllwio.!!!!!! Nawet nie  wiesz jak taki wątek jest  ogĂłlnie potrzebny.Jestem zdania Ĺźe jeĹźeli nie potrafimy zrobić wewnątrz  siebie  porządku to nie mamy prawa  oceniać  i oskarĹźać innych. Ale    nie kaĹźdy człowiek zdaje  sobie  z tego sprawę i nie zawsze jest na to gotĂłw Potrzebne są nam doświadczenia bĂłlu i cierpienia Ĺźeby  w nich szukac odbicia się z dołu rozpaczy.  Bo jak napewno wiesz MOC W SŁABOŚCI SIĘ  RODZI. Wielu z nas uwikłanych było albo jest  w problem alkoholowy,w rodzinie bliskiej ,albo dalekiej. Jest to chyba najgorszy problem  jaki moĹźe spotkać rodzinę.  Nawet  jeĹźeli  pije  brat  czy siostra    to cała rodzina  jest chora.Uczymy się wtedy niewłasciwych zachowań    takich jak  kłłamstwo  oszustwo, odpowiedzialność  za tych co piją.Czujemy się gorsi ,nie kochani,zaniedbywani poniĹźani.I  taki balast niesiemy w dorosłe Zycie  Nakręcamy się w jedną  stronę    tą  złą. Wydaje  nam się  Ĺźe tak  ma być.Ale kiedy  przyjdzie  taki dzień  kiedy juĹź  nam się    od  tego Ĺźycia  robi niedobrze czas zrobić  z tym porządek.Ale  na to muszą nałoĹźyc się  bolesne  doświadczenia.I  chwała Panu Ĺźe  wtedy wyciąga  do nas ręke.Powiem ci Ĺźe teraz  jestem szczęśliwym człowiekiem.Zrobiłam w sobie porządek i idę  teraz spokojnie  do przodu  I nie jest to WAĹťNE  aby wszystkim  wmawiać czy ja mam rację  czy nie.Pozdrawiam  cię  bardzo serdecznie  i Ĺźyczę pogody ducha.BĂłg  kocha  ciię taką  jaka jesteś.A pozatym podziwiam  cię jako matkę chorego dziecka.Masz  wielkie pokłady  MIŁOŚCI.

Ja też jestem DDA. Ma Pani, Pani Sylwio, rację uważając, że takich osób w Polsce i nie tylko, jest bardzo, bardzo wiele. Żeby się od tego doświadczenia choć w części uwolnić pomaga jedynie edukacja, do ktorej wymiana doświadczeń z pewnością się zalicza. Na blogach "Polityki" i stronie internetowej Partii Kobiet próbowałam upowszechniać tezę, że trzeba nam jako społeczeństwu powszechnego dostępu do edukacji emocjonalnej, najlepiej z ekranu telewizora ze względu na "nasycenie rynku" tymi urządzeniami.

Wiele lat upłynęło bym się jako tako pozbierała po doświadczeniach dzieciństwa. Pomogła mi lektura wielu książek, a i udział w trzech warsztatach hellingerowaskich, w których można uczestniczyć w charakterze obserwatora na przykład, bo znakomicie poszerzają horyzonty na poziomie cialo i umysł. Mnie pomogły uświadomić sobie jak bardzo uwikłani we wcześniejsze traumatyczne doświadczenia byli nasi rodzice, tu moi rodzice. Memu ojcu alkoholizm się zdarzył po czymś, może i po sumie czegoś wrednego, w tym i fatalnie rokującego sposobu żywienia być może, bo jednak nie wyłącznie skoro jeden jadający w nadmiarze węglowodany i białko (!) jest mniej agresywny od drugiego jadającego tak samo. A może się udowodni, że to jednak nadmiar zbóż w diecie prowadzi do alkoholizmu, a nadmiar białka do agresji? Czas pokaże?

Zapewniam, że zmiana diety na proponowaną przez doktora Jana Kwaśniewskiego leczy lęki, o czym w książkach doktora napisano wiele. Sugestie Lekarki Ewy, by nie jadać w koło tego samego, np produktów mlecznych mogą znaleźć uzasadnienie w wielu przypadkach, więc może i w tym. Cukry proste są szkodliwe nawet gdy jest ich niewiele jak w śmietanie. Ja pozbyłam się kataru, który miałam na stałe odkąd pamiętam. Może jeszcze się coś poprawi? Dziękuję Lekarce za to, że tu jest, jak też dziękuję Adminowi za to forum. Uczymy się żyć lepiej i to jest dobre.

Sylwio brawo ! Dobrze ze piszesz o czyms co w Polsce jest problemem spolecznym. Gratuluje  odwagi i szczerosci wobec samej siebie, malo kogo na to stac, niestety.

"udział w trzech warsztatach hellingerowaskich, w których można uczestniczyć w charakterze obserwatora na przykład, bo znakomicie poszerzają horyzonty na poziomie cialo i umysł. Mnie pomogły uświadomić sobie jak bardzo uwikłani we wcześniejsze traumatyczne doświadczenia byli nasi rodzice, tu moi rodzice"

Pani Tereso, od dawna zastanawiam sie,  czy wziac udzial w terapii ustawien rodzinnych. Sama terapia wydaje sie wrecz nieprawdopodobna, sposob w jaki uzyskuje sie wglad w przyczyn np chorob czy pewnych zachowan  powtarzajacych sie przez cale generacje, moze jej nie dyskfalifikuje ale kaze sie dobrze zastanowic czy  jest to terapia skuteczna. Dlatego tak cenna dla mnie jest kazda opinia.Pozdrawiam.

Rola obserwatora zagrażać nie może, prawda? Proponuję to zobaczyć z bliska, bo co można oceniać bez wiedzy o tym. Sama lektura książek (przeczytałam chyba wszystkie wydane w Polsce) nie oddaje rzeczywistości jaka ma miejsce na ustawieniach. Podobnie jak lektura książek nt gry na fortepianie nie "wyrabia" sprawności dłoni czy słuchu. Czytanie książek się przydaje, ale to może 10 - 30 % całości.

Jest coś takiego jak 12 krokĂłw DDA. Podaje je za linkiem. Nie wiem moĹźe na początku ja ich ideę Ĺşle zrozumiałam a nie miałam wtedy potrzeby zapytać. Wtedy odebrałam te kroki jako kroki, ktĂłre naleĹźy zrobić po kolei.  Na spotkaniach zresztą teĹź wybiera się je w kolejności numerycznej.  Nie byłam na to gotowa. NiektĂłre mogłabym wykonać, inne nie były jeszcze nawet w moich myślach i nie dorosłam do nich. Przytaczam je poniĹźej bo obecnie chcąc o tym mĂłwić  aby pomĂłc sobie i aby inni trafili na ten temat i pomogli sobie muszę napisać jedną waĹźną rzecz. Ale o tym  poniĹźej. Najpierw kto chce niech przeczyta te 12 krokĂłw.
http://www.dda.pl/index.php?option=com_content&task=view&id=22&Itemid=46
12 KROKÓW DOROSŁYCH DZIECI
1. Przyznaliśmy, że jesteśmy bezsilni wobec skutków uzależnienia - że przestaliśmy kierować własnym życiem.
2. Uwierzyliśmy, że Siła większa od nas samych może poskładać nas w całość.
3. Postanowiliśmy powierzyć naszą wolę i nasze życie opiece Boga, jakkolwiek pojmujemy Boga.
4. Dokonaliśmy gruntownego i odważnego obrachunku moralnego.
5. Wyznaliśmy Bogu, sobie i drugiemu człowiekowi istotę naszych błędów.
6. Staliśmy się całkowicie gotowi do współdziałania z Bogiem, w wyzbyciu się szkodliwych i nieskutecznych zachowań.
7. Zwróciliśmy się do Boga w pokorze, aby usunął nasze braki
8. Sporządziliśmy listę osób, które skrzywdziliśmy i staliśmy się gotowi zadośćuczynić im wszystkim.
9. Zadośćuczyniliśmy osobiście wszystkim, wobec których było to możliwe, z wyjątkiem tych przypadków, gdy zraniłoby to ich lub innych.
10. Prowadziliśmy nadal obrachunek moralny, na bieżąco przyznając się do popełnionych błędów.
11. Poprzez modlitwę i medytację dążyliśmy do coraz doskonalszej więzi z Bogiem, jakkolwiek pojmujemy Boga, prosząc jedynie o poznanie Jego woli wobec nas oraz o siłę do jej spełnienia.
12. Przebudzeni duchowo w rezultacie tych Kroków staraliśmy się nieść to posłanie innym potrzebującym i stosować te zasady we wszystkich naszych poczynaniach.

Dla mnie jak wtedy tak i teraz niestety chyba? wymuszanie na mnie kolejności działań  jak i co mam zrozumieć nie jest zgodne z tym co czuję.  Ja jednocześnie przyglądam się mojemu Ĺźyciu, ktĂłre minęło i temu co robie teraz. Nie wiem czy to kwestia czytania książek nie tylko stricte psychologicznych ale teĹź takich jak biblia, książka lekarki, czy np. .teksty o chiropatyce? Za duĹźo ja sama dla siebie mam powiązań z przeszłością obecnie abym mogła najpierw przerobić przeszłość aby potem pracować nad sobą. MoĹźe to Ĺşle – nie wiem. Nie mogę teĹź przyjąć,Ĺźe mam poznać wolę Boga wobec mnie i ją spełnić. Nie wiem czy wynika to z ojej jeszcze niewiary tak do końca z oddaniem w Boga czy tego,Ĺźe jestem DDA i nie potrafię wierzyć do końca? Czytając te kroki wiele razy odbierałam je jakbym  to ja  była winna – czemu?, Ĺźe jestem DDA? Ĺźe po prostu jestem? i jakbym to ja krzywdziła innych a nie byłam krzywdzona  przez Alkoholika(patrz punkt 8 i 9).

Dlatego bardzo trudno będzie mi pewnie pisać w tym wątku bo z jednej strony wiem,Ĺźe to, Ĺźe Ĺźyłam w rodzinie z Alkoholikiem miało na mnie wpływ ale moĹźe jeszcze nie dorosłam do 12 krokĂłw i nie powinnam prowadzić tego wątku albo te kroki to mapa, ktĂłrą ja Ĺşle odbieram. Na pewno pomagaja mi nadal opisy psychologiczne DDA, uwarunkowania w dorosłości jakie z tego wypływają, co mam w sobie z dziecka niewidzialnego a co z dziecka ktĂłre starało się zwrĂłcić na siebie uwagę. Bo jak wszędzie  kązdy moĹźe się podciągnąć pod jakiś TYP DDA ale będzie miał w sobie teĹź pierwiastki z innych typĂłw.  Na pewno cały czas mnie olśniewa co odkrywam o sobie i tak jak pisze Lekarka ,Ĺźe naprawiamy się do końca Ĺźycia tak samo poznajemy się do końca Ĺźycia wg mnie i mam wraĹźenie ,Ĺźe nigdy tych 12 krokĂłw zakończyć nie jest się w stanie. To takie pierwsze moje wątpliwości i przemyślenia. Jak wy odbieracie  to co powyĹźej napisałam? Pozdrawiam. Sylwia. 

Rozumiem twoje  obawy i brak gotowości do zmian w sobie. Ale widzę  Ĺźe juĹź  uczyniłaś pierwszy i najwaĹźniejszy krok, jesteś w takim stowarzyszeniu. A to  duĹźo bo znaczy Ĺźe chcesz  zmienić przedewszystkim stosunek do tego co było .Praca nad sobą    jest najtrudniejsza.  Całe Ĺźycie zajmujemy się  wszystkimi    i wszystkim    ,tylko nie sobą.Cza.s. . najwyĹźszy tą  taczkę pełną kamieni zostawić  za  sobą.Przychodzi potrzeba    opowiedzenia  o tym co boli .Ja wiem jak trudno  jest to przełamać    .Czy w innej sytuacji sa ludzie  z AA. pewnie  w  gorszej. Z moich  pięciu braci trzech było pijących ,Tylko  jednemu  udało się    stanąć    na  trzeĹźwo.  Niestety  dwĂłch juĹź nie  Ĺźyje.Ten ktĂłry chciał        wytrzeĹźwieć , musiał  włoĹźyć  maksimum pracy w siebie  Ĺźeby potem mĂłc  spełnić  teĹź  12 krokĂłw. Te  12 krokĂłw  macie bardzo podobne. Sylwio    mĂłwisz Ĺźe  moĹźe nie  jeszcze  jesteś  gotowa? A  kiedy będziesz?      Czasem    jest dobrze  zadać  sobie  gwałt  Ĺźeby  coś  zmienić .Jak pisze  w Piśmie  przyciąć przy korzeniu.Zobacz  jaka  jest terapia dla    tych co  mają  lęk  wysokości. Wprowadza się  ich na duĹźe  wysokości ,aby ten lęk przełamać. Dobrym sposobem na to co w nas  tkwi    jest poprostu o tym  mĂłwić .A masz przecieĹź DDA. Nie  patrz na ludzi    tylko  na siebie ,ratuj się    pĂłki moĹźesz ,bo jutro moĹźe  być  za pĂłzno  ,moĹźesz takiej szansy nie  mieć .  Wiem jak trudno jest  wybaczyć  ,ale to jest moĹźliwe  gdy naprawdę    chcemy coś  dla siebie  zrobić.Bo przebaczając  innym odnajdujemy spokĂłj.Wiem to z własnego doświadczenia .To wszystko co piszę  nie odbieraj jako pouczeń,zrobisz  tak jak sama zdecydujesz.Pozdrawiam z wyrazami szacunku.

MoĹźliwe, Ĺźe przebaczanie jest zbędne, a nawet pojednaniu, takĹźe z samym sobą, czyni wbrew. Tak zdaje się  uczy Hellinger, tego nie spotkałam nigdzie więcej.

To trudne do napisania w świecie gdzie wiekszość PolakĂłw .... No właśnie ja czuję się tylko sobą. Wiem,Ĺźe wielu książek nie przeczytałam - jeszcze.... Ale to co czytam do tej pory, co przeczytałam ..... Chodzi o to ,Ĺźe dla mnie te 12 krokĂłw moĹźe jest i dobre ale ja nie chcę siebie gwałcić psychicznie aby mĂłc je przejść. Wierzę w Boga ale tylko w Boga:słowo, myśl o NIm, to, Ĺźe jest, Ĺźe jest siłą czyms. Nie mając wzorca z domu nie jest dla mnie obecnie waĹźne  czy On jest chrześcijański, prawosławny itp. Choć gdyby mnie teraz ktos poprosił nie zmieniłabym "wiary katolickiej" na inną. Nie o to mi w tym wszystkim chodzi. Cały czas czytając te 12 krokĂłw rozumiem odniesienia do Boga, wiem, Ĺźe w wierze teĹź jest siła ale dlaczego wśrĂłd 12 krokĂłw są określenia, ktĂłre ze mnie robią kogoś kto ma zrobić rachunek sumienia?, Ĺźe siła większa od Nas ma Nas poskładac?Ĺźe przyznajemy się do błedĂłw, Ĺźe nadal staramy się w pokorze zwracać do Boga aby nasze braki usunął? Skoro mam nad sobą pracować i WYJŚĆ z bycia DDA to dlaczego ma mi się pomagać poprzez wtłaczanie mnie nadal w to co robię Ĺşle. DDA nie jest Stowarzyszeniem, nie podpisuje się deklaracji, moĹźna być i jest się w wiekszości anonimowym na spotkaniach jak Alkoholicy. Wielu z DDA teĹź jest Alkoholikami. Ĺťycie i BĂłg i ja sama oszczędzili mi bycia uzaleĹźnioną ale gdybym słyszała tylko popatrz na siebie co zrobiłaś Ĺşle, masz wyznać grzechy itd... to jak miałabym znaleźć siłę aby wyjść z uzaleĹźnienia? Jak mam pojednać się nawet z samym sobą jak pisze Teresa skoro w 12 krokach nie ma ani raz powiedziane ,Ĺźe BĂłg mnie kocha ,Ĺźe ktoś na świecie mnie kocha aby to dało siłę do wyjścia z "ciemności"uzaleĹźnienia czy uwikłania w Ĺźycie z Alkoholizmem. Zawsze czytając te 12 krokĂłw czułam się ja winna. Lekarka była jedną z pierwszych osĂłb, ktĂłra mi pokazała,Ĺźe jest inaczej, Ĺźe Ja mam prawo nie czuć się winna niczemu  jeśli nie zrobiłam nic złego. Ja nie mam obaw co do gtotowści zmian w sobie -Ja się zastanawaim czy to ja Ĺşle rozumiem 12 krokĂłw DDA czy one do mnie nie przystają bo inaczej myślę niĹź twĂłrcy tych 12 krokĂłw?Czy moĹźna wyjść z bycia DDA bez 12 krokĂłw  bo to nie moja droga Ĺźyciowa ale szukam swojej drogi ktĂłrą zakończę po swojemu chwile złe ze swego Ĺźycia z Alkoholikiem a zacznę coś DOBREGO? Czy ja jestem jedyna, ktĂłra odbiera w ten DZIWNY sposĂłb te 12 krokĂłw?

Swoją drogą dziś znalazłam książkę w necie "Rozmowy z Bogiem" są już 3 części. Jak rozumiem z opisów autor przedstawia wiarę, Boga etc w roli wielu religii, etyki itd. Czytał ktoś z Was tę pozycję? Dziękuję Teresa i Adamgraza.

Pani Sylwio, może Pani sobie spokojnie pogratulować tego, że Pani szuka zmiany, że jest zainteresowana edukacją nt bardzo trudnych doświadczeń ze swego życia. Osobiście nie zapisałam się do klubu DDA. Ja poszłam inną drogą, może trudniejszą, bo nikt mi nie "zadawał" żadnych kroków. Najpierw dużo czytałam, w gruncie rzeczy najczęściej były to poradniki (o beletrystyce nie wspominam, bo tu niewiele ma ona do rzeczy), bo te najpierw w Polsce były wydawane w dużej ilości. Potem wzięłam się za podręczniki dla psychologów i za publikacje popularnonaukowe z zakresu różnych działów psychologii. Nie bez znaczenia dla mojej edukacji był artykuł przeczytany chyba w "Angorze" o tym, że tajemnica, ta rodzinna, to knot na glinianych nogach, mało chroni, a dużo niszczy, za dużo. Tak doszlam do warsztatów hellingerowskich. Ubolewam, że nie mam ich w pobliżu, bo uczą szybciej niż jakiekolwiek inne i uczą dokładniej, czyli głębiej.

Co dziś mam za cenne? Ano to, że trochę się nauczyłam. Co z lektur mogę Pani polecić? Może "Toksyczny wstyd" Johna Bradshawa na początek? Sama się nad nią wypłakałam za wsze czasy, ale był to dobry płacz, bardzo zaległy i warto było te zaległości odrobić.

Jeśli chce Pani ze mną porozmawiać na temat moich doświadczeń edukacyjnych - zapraszam na spotkanie ze mną. Pozdrawiam serdecznie Panią, Teresa

Książki mają  to do siebie  Ĺźe zawsze w nich jest coś dla nas .Mam ich wiele i niektĂłre przeczytane  wielokrotnie . Jedna  z lepszych to //MĂłj obraz Jego obraz//-JOSH MCDOWELL. Jest tam taki fragment/ Na nieszczęscie, wielu ludzi  widzi samych siebie bardziej według  obrazu, ktĂłry  uformował  się  w pierwszych latach Ĺźycia, niĹź  według swoich osiągnięć w Ĺźyciu dorosłym. Wielu ludzi ,ktorzy na  zewnątrz odnosza  sukcesy,wewnątrz przeĹźywa    nieustannie depresję i niepokĂłj z powodu złego obrazu siebie samych ktĂłry  wykształcili sobie  w dzieciństwie// Tak jak widzisz  większośc z nas ma te problemy. Dla mnie najbardziej  zapadła w pamięć terapia na  temat Lepszy kontakt  z  dziecmi. Nauczyła mnie  słuchać tego o czym mĂłwią  dzieci ,co czują  czego potrzebuja.Jakie są ich emocje.Napisałaś tak //a gdybym słyszała tylko popatrz na siebie  co zrobiłaś Ĺźle, masz  wyznać grzechy itd. to jak  miałabym  znależć  siłe  aby wyjść  z uzaleĹźnienia//Syllwio  nikt  z nas nie jest bez  winy,a jeĹźeli  ktoś    tak twierdzi  ,to kłamie.Wszyscy jesteśmy poranieni  przez  innych  i ranimy    rĂłwnieĹź, Człowieka    moĹźna  zabić  słowem. Czy chciałabyś    mieć taką  przyjaciółkę  ktĂłra  mĂłwiłaby  tylko to co sprawiałoby ci przyjemność.Lepszy szczery do bĂłlu  ,niz  fałszywy.KaĹźdy z nas za  swoje czyny znajduje jakieś  usprawiedliwienie ale  innych oceniamy, nie znając  ich pobudek .Ja  długie lata nie      mogłam zakceptować zachowań  mojej mamy .Rodzice się  rozeszli  gdy  najstarszy brat miał  10 lat a najmłodszy 3 miesiące .Było nas pięcioro,taki  drobiazg .Nigdy mi mama  nie powiedziała  Ĺźe mnie kocha    ,ani Ĺźe  jest ze mnie dumna ,częstowała  nas  alkoholem co potem wywołało  choroby alkoholowe u moich braci.MoĹźna by mĂłwić  wiele  pewnie    nie  spodziewała się  Ĺźe  będą takie  efekty.Ale  dziś  przynajmniej  w tej kwestii ją  rozumiem  .    PoniewaĹź  tak  została  wychowana.Nie  umiała okazywać uczuć  Ja z kolei skorzystałam z tej szansy  ktĂłrą  dała nam  nauka.Tj.    czytanie    ,terapie  no i metodą prĂłb i błędĂłw. Ja głęboko więrzę w tą  siłe WYĹťSZĄ.NIe  rozumiesz BOGA    bo go naprawdę  nie  znasz .Ja tez  byłam niby wieĹźaca    ,tylko co to za wiara bez praktyki.MĂłwiłam jestem wierząca  ale  nie praktykująca .Bzdura  Bo nie mozna kogoś  kochac  jeśli  się  go nie zna.Długie  lata powrotu do kościoła ,do jego sakramentĂłw do jego łaski i pokoju  Inaczej sie  nie  da.Bo tylko dusza moĹźe odpocząć w Bogu, Jesteś  młodziutka jak  pączek kwiatu.Napewno rozkwitniesz bo widzę  Ĺźe  tego chcesz ,i zyczę  ci tego z całego serca. I na  koniec //mĂłdl  się  i pracuj a BĂłg  ci dopomoĹźe//         

Ciekawy artykuł. Trauma się utrwala - http://www.polityka.pl/chorobliwa-ciekawosc/Lead33,935,268184,18/ . Obok tego tekstu po prawej stronie są linki do kolejnych artykułów. Ponadto na stronie internetowej "Polityki" występują tzw "Dodatki", a w nich "Pomocnik psychologiczny" zawierający ciekawe artykuły. Pozdrawiam

Pani Tereso  bardzo dziękuję  i na przyszłosc proszę o jeszcze. Nie bardzo  umiem  poradzić sobie  z wieloma  rzeczami w necie ,a takie  artykuły chętnie poczytam  ,pozdrawiam

Ok, chętnie.

Dziękuję za wasze wpisy ale założyłam ten wątek aby móc w Nim pokazać co taka osoba jak Ja myśli, czuje, jak odbiera świat no i jak to wszystko jest związane obecnie z dietą na jakiej jestem itp.

Moje choroby- skąd się wzięły i co dało mi stosowanie diety i pomaganie sobie psychiką?

Urodziłam się jako wcześniak- 600 gram w 6 miesiącu wyliczone co do dnia wg terminu obliczonego przez lekarzy. Diagnoza w wieku późniejszym kiedy okazało się, Ĺźe nie zaczęłam chodzić jak inne dzieci. Dziecięce poraĹźenie mĂłzgowe. W wieku 2,5 lat operacja na wydłuĹźenie ścięgienn Achillesa.  Prawie  od początku chorowałam: od 4 roku Ĺźycia anginy, temperatura 40stopni, antybiotyki w zastrzykach, grypy, po urodzeniu Bartka wg lekarzy problemy z zatokami, bĂłle głowy aĹź do wymiotĂłw. Tabletki przeciwbĂłlowe, antybiotyki na zatoki, zapchany nos, gardło. Raczej bez badań czy to faktycznie zatoki a bardziej aby wyzdrowiała i nie przychodziła więcej bo przez 4 lata zapełniłam kolejne kartki w tempie 1 –2 miesiąc. Nie wiedziałam czy kładąc się do łóżka następnego dnia wstanę i pĂłjdę do pracy czy głowa zacznie mnie boleć tak,Ĺźe z bĂłlu nie będę mogła robić nic tylko założę czapkę na głowę, przykryję się kołdrą i będę probowała zrobić wszystko aby głowa przestała boleć. Od tabletek i z powodu stresĂłw – jedyna diagnoza jaka mam to Helicobacter Pylori i nadĹźerki na Ĺźołądku i w okolicach opuszki dwunastnicy. Antybiotyku nie wizęłam- to był początek drogi czytania na tym forum i zaczęcia jako tako stosować dietę.  Podobno tak maja wcześniaki,Ĺźe całe Ĺźycie chorują- NIEPRAWDA-przestałam chorować przechodząc na dietę.  Ostatnio dotarło do mnie dlaczego akurat problemy z Ĺźołądkiem. Przypomniałam sobie jak ojczym pił a Ja siedziałam w swoim pokoju i nawet nie chciałam wychodzić z pokoju aby albo go nie obudzić bo przyszedł pijany i usnął w fotelu w kuchni albo kłocił się z mamą . A ja czasami nawet będąc głodna nie szłam do kuchni ,Ĺźeby go nie obudzić, nie trafić na kłótnię. Dziecko niewidzialne. Dotarło do mnie,Ĺźe uczucie głodu jakie potrafiłam stłumić pracą, nerwami czy czymkolwiek innym z czego moĹźe sobie nie zdawałam sprawy to tak naprawdę po tamtych wydarzeniach jak byłam nastolatką czy 10-11 letnią dziewczynką. Im byłam starsza tym bardziej picie z poza domu przenosiło się do domu czyli mĂłj ojciec prosił mame aby był w domu alkohol i aby on pił w domu i tak tydzień, dwa aĹź nie mĂłgł juĹź i prosił o lekarza do domu, wiadomo całe odtruwanie itp. Bo wychodzenie z picia za pomocą alkoholu po tylu latach juĹź nie pomagało. A ja tak jak mama wszystko nosiłam w sobie. Ja nie krzyczałam na ojca(albo rzadko jak czasami szarpał mame gdy chciał wyjść z domu a ona chciała aby nie wychodził, Ĺźeby juĹź przestał pić) Bicia jej nie pamiętam bo zdarzyło się to raz czy dwa i jak ona w końcu mu oddała to juĹź jej nigdy nie uderzył. Ale tak jak ona nosiła to wszystko w sobie tak samo ja to nosiłam. Czasami jak ona popłakiwałam sobie ale to wszystko. Ona starała się mnie chronić i nie byłam jej spowiednikiem jak to inni rodzice robili o ktĂłrych czytałam . Ale wiadomo, Ĺźe taka ochrona to iluzja. Dlatego dotychczas uciekałam z firm i pracy w ktĂłrej ludzie ,przełoĹźeni krzyczeli, wyzywali się na innych itd. Bo po mnie nie było widać, Ĺźe się przejmuję czy chce mi się płakać albo cokolwiek tylko maska, nerwy w brzuchu zawiązane na supełek a przezywanie w domu, w ramionach męża . Pewnie gardło i choroby z nim związane to teĹź efekt przeĹźyć z dzieciństwa i dorastania. W końcu mĂłj ojczym umarł 10 lat temu gdy miałam 21 lat( poznałam wtedy mojego chłopaka a przyszłego męża). Zmarł na raka gardła i jeszcze po radioterapii a przed operacją gardła bo na taką kolejność się zgodził wypił alkohol z uśmiechem na ustach. Na tyle dziś byłam gotowa aby napisać. Ciężko się pisze takie wspomnienia. Pa,pa. Muszę rano wstać do pracy.

Kochani ja piszę na róşnych wątkach i to co myślę coraz bardziej ujawniam . To znaczy,Ĺźe sama siebie chce wyleczyć. Ale moje zdanie jeśli piszę o czymś ogĂłlnie i nie chcę wskazywać o co chodzi nie ma się wĹźaden sposĂłb do tego wątku o DDA. Jak kaĹźdy inny wątek skoro powstał na forum publicznym jest nie dla mnie a dla Was. Piszę o sobie, przedstawiam mĂłj punkt widzenia  bo to moja mobilizacja aby coś z tym robić. Trudne do zrozumienia. Wiem. KaĹźdy ma róşne mobilizacje w Ĺźyciu.

PISZCIE TU CO CHCEICIE OBY NA TEMAT JAK NAJBARDZIEJ. JA TU JESTEM MOĹťNA BY POWIEDZIEĆ MODERATOREM A JAK KTOŚ BĘDZIE PISAŁ JESZCZE CIEKAWIEJ I BĘDZIE MU TO POTRZEBNE TO WĄTEK ODDAM W DOBRE RĘCE.  :D :wink:

sYLWIA

Pani Tereso czytam ksiązką autorki którą Pani polecała E.Foley. Dziękuję bardzo. Czytam też inne min. tę co pisałam w emailu zapisaną w pliku. Teraz już wiem dlaczego jak się wyzdrowieje ciągnie do rozwoju osobistego. Dziękuję bardzo.

:) :) :)

Pani Sylwio, napisałam tu spory komentarz i on w trakcie zapisywania zniknął. Może później spróbuję od początku. Pozdrawiam Panią serdecznie, Teresa

fajnie ze ten watek sie pojawił
tez jestem DDA,DDK..
moze i te przezycia z dziecinstwa maja wplyw na samopoczice dzisiaj..czyli nerwice i refluks..
narazie tylke z mojego wpisu
postaram sie przylaczyc do tego watku jak bede w lepszek kondycji psychicznej.narazie skupiam sie nad sieta w refluksie-czyli zapoznac sie z dieta DO-raczkuje jesli chodzi o informacje na temat tej diety..zakupie ksiazki
Pozdrawiam

soory pozżeralam liteki i pozamieniałam w poprzednim wpisie moim

Magia, na głównej stronie dra JK znajdziesz istotne informacje.
Książki dra JK są też w linku:
http://www.chomikuj.pl/Chomik.aspx?id=Kresseczka&sid=26
Jakbyś Dietę zaczęła od placków ziemniaczanych dra JK BEZ MĄKI to też byłoby ok.

Dziekuje Lekarko :)
sciagnelam te ksiazeczki..jedna dziala druga nie, ale poszukam na innych stronach

Pani Tereso to może ja zacznę bo mnie dziś znów "naszło" na pisanie.

Dzis napisałam do kogoś email i tak sobie pomyslałam juĹź po fakcie,Ĺźe na pewno ona wie,Ĺźe moje zycie nie polega tylko na prasowaniu i czekaniu na pochwały od męża . Ale... Zawsze chyba? z czymś JA  jako DDA przeginam. Albo w stronę bycia  z dzieckiem np. idąc na plac zabaw i nie robiąc wtedy np. prasowania :) albo w stronę gotowania, sprzątania itp i wtedy dziecko bawi sie samo. To trochę jak w dzieciństwie albo był „trzeĹźwy dom” albo „pijany” i wtedy nic nie było jak naleĹźy. Przypomniało mi się jak na spotkaniu DDA jedna z uczestniczek opowiedziała jak kiedyś wrĂłciła do domu i nie chciało jej się ugotować obiadu dla dziecka. Ale w końcu go zrobiła bo pomyślała, Ĺźe dziecko zasługuje na obiad itd., Ĺźe w końcu jest matką i  to nie dziecka wina,Ĺźe jej się nie chce bo coś się takiego zdarzyło, Ĺźe ona nie ma ochoty ugotowac obiadu. A JA SOBIE DZIŚ POMYŚLAŁAM,ĹťE  nie w tym sęk aby dziecku starać się prowadzić normalny dom bo my nie mięliśmy i nie przywiązujemy do tego wagi z jakiegoś powodu. NajwaĹźniejsze aby samemu wiedzieć ,Ĺźe rĂłwnowaga moĹźe być zarĂłwno jak zrobię obiad albo jak go nie zrobię a wyjątkowo zamĂłwię pizzę czy chinszczyznę do domu. Bo to akceptuje z reguły kilka stron:dziecko, mąż itp. A JA nie mogę się uczyć jak ma być normalnie bo normalnie nie istnieje-dla kaĹźdego to coś innego. WaĹźniejsze jest aby nie ZAPOMINAĆ O WSZYSTKICH W DOMU I ABY ONI NIE ZAPOMINALI O TOBIE. 
A TAK SWOJĄ DROGĄ nadal to tylko mĂłj mąż uczy mojego syna. Bo mnie nie słucha. A teĹź by chciał czasami abym to JA go uczyła, bo on codziennie z  synem przerabia materiał z przedszkola, od logopedy, ze specjalnego przedszkola i juĹź w głosie słychać jak ma czasami dosyć a Bartek rĂłwnieĹź jemu się „stawia” i nie chce ćwiczyć. Czego mi brakuje:wiary w siebie  czy umiejętności pedagogicznych? 

Może brakuje cierpliwości by te ćwiczenia robić w tempie dziecka?

W profilu Magii jest zdjęcie wzruszającego (!) malutkiego i (jak ja go widzę) jeszcze nieporadnego kotka. Czy można go czegoś nauczyć wbrew jego zainteresowaniu i nie w jego tempie? Kotek uczy się ze wzoru jaki ma w swoim otoczeniu, czy tak? Może z dzieckiem jest tak samo? Może niech tata te ćwiczenia odrabia z mamą a synek się dołączy w momencie gdy uzna, że chce ćwiczyć razem, bo to fajne? Ja nie wiem, ja tylko "głośno" myślę, że w każdej dobrej robocie najwięcej uwagi trzeba poświęcić przygotowaniu tej roboty, potem samo idzie. Praca z człowiekiem to skomplikowane dzieło, z dzieckiem - o wiele bardziej i jeszcze można je "na amen" zniechęcić.

Może da się z dzieckiem domówić używając jako argumentu że tata umówił (warto uczyć dziecko znaczenia umowy jako takiej i nigdy nie jest na to za wcześnie) z doktorem że odrobi z syneczkiem ćwiczenia, następnie zaś zapytać synka czy te ćwiczenia zrobią teraz czy za pół godziny. Niech mały wybierze, niech ma moc sprawczą.

Trudno mi coś doradzić jak nie znam "sposobu bycia" ani rodziców, ani dziecka... Ale pozdrawiam i powodzenia życzę.

moze cos poradze,moze nie
ja bylam na warsztatach asertywności(zyc w zgodzie ze soba nie przeklraczajac granic innych)) tak ja to widze
bo to o czym piszecie to mi na mysl przyszla ta asertywnosc
kiedys zanim poszlam na ter DDA ,nie wiedzialam wlasnie o tych wszystkich uczuciach,ze dziecko to tez człowiek ktory ma uczucia a nie (tylko )dziecko..w moim domu bylla przemoc psychiczna jak i fizyczna (jak to w domach gdzie jest alkoholizm)czesto sie zastanawiałam bedac juz mama czy cos dobrze robie..zgadywalam..czesto myslalam co ja w takiej  chwili bym potrzebowala bedac dzieckiem..bo nie mialam wzorca..mama byla ale tak jakby Jej nie bylo..tata sie wyprowadzil jak mialam 2 lata ..
w sumie chcialam napisac o tym..kazdy jest takim dobrym rodziciem jakim potrafi  byc najlepiej :)i to ze ja nie ugotuje obiadu a kupie dzieciom wlasnie pizze to nie znaczy ze jestem zla matka..dzieci tez musza wiedziec ze rodzic potrzebuje tylko czas dla siebie..zanim poszlam na terapia mialam kompulsywne zachowania (sprzatanie)..doslownie swira na tym punkcie..po pare razy sprzatalam w domu w jednym dniu,,kurze,poglogi scieralam ,odkurzalam,jak pralam dywan to tez pare razy w dzien..ale to dlatego ze dla mojej mamy nigdy nic nie bylo dosc dobrze zrobione przeze mnie..jak bylo posprzatane to scierka zle wisiala od podlogi..i juz bylo za co dostac opir..,,terapia DDA,terapia indywidualna, w jakis sposob pomogla mi sie uwolnic od zlego myslenia na swoj temat,od kompulsywnych zachowan,,no nie jest tak ze jestem juz cacy..ale potrafie o swoje zawalczyc..dzis mi nie przeszkadza np balagan w pokoju..bo przeciez nie tone w brudzie tylko mam nielad : :)
i wiecie co zgubilam watek hmmm..widocznie tak mialo byc ze to napisalam...poza tym z mysleniem u mnie ostatnio cos nie tak hehe a raczej ze skupieniem sie nad tym co robie..moze dlatego ze zatoki mi walnely,smarkam,kaszle
Pozdrawiam

Za duĹźo W.
MoĹźe dzień z bardzo małą ilością W? Tak dla kompensacji  :)?

ściągnij z netu edytor
wtedy otworzy

Wielu ludzi nie ma pojęcia o DDA... ja też.
Dzięki za ten wątek.

Magia
  Nikt nas nie uczył jak być rodzicem ,naszych rodzicĂłw teĹź nie -a im dalej sięgniemy do historii
    to cieniutko było z edukacją wogĂłle -paciorki -hipokryzja i podwĂłjna moralność.
    Zresztą  dekalog ,czwarte przykazanie --nikt nawet sie nie zastanawiał ,Ĺźe jest coś nie tak
  w postępowaniu rodzica .
  Miejmy nadzieje ,ze obecne czasy wreszcie  wezmą sie za edukacje przyszłych rodzicĂłw -
        Po za tym nie trzeba mieć rodzicĂłw alkoholikĂłw ,aby być obciążonym patologią.
Grzechy rodziców zawsze mszczą sie na dzieciach.

Rudka
wiem mi jedynie chodzi o zwykle funkcjonowanie rodziny w ktorej jest milosc,cieplo,zrozumienie
ja tego nie mialam i dlatego pisze ze musialam zgadywac co dobre
moi rodzice oboje byli(sa) alkoholikami(z tym ze tato sie wyprowadzil),matka nadal pila,pije
czesto jest tak ze powielamy schematy,bledy
wrzucam cechy DDA
- dzieci alkoholików zgadują co jest normalne
- myślą, że różnią się od wszystkich innych
- osądzają siebie bezlitośnie
- trudno im się bawić i przeżywać radość
- mają trudności w przeprowadzeniu swoich zamiarów do końca
- dorosłe dzieci alkoholików traktują siebie bardzo poważnie
- trudno im nawiązywać bliskie kontakty
- bezustannie poszukują potwierdzenia i uznania
- są albo nadmiernie odpowiedzialne albo nadmiernie nieodpowiedzialne
- są niezwykle lojalne (nawet w obliczu dowodów, że druga strona na to nie zasługuje)
- ulegają impulsom
- przesadnie reagują na zmiany, na które nie mają wpływu
bylam kiedys u zaprzyjaznionej lekarki w domu,w ogole mily,cieply,pelen milosci dom,czulam sie tam jak w raju..moglam tak przebywac calymi dniami,zreszta bylam traktowana jak członek rodziny,co bylo dla mnie bardzo mile,corka lekarki skaleczyla palec,dla mnie nic hmm tylko palec,ale sposob w jaki mama zajela sie ta corka z tym palcem byl dla mnie czyms czego nie umiem opisac,kosmos..zdezynfekowala plaucha,opatrzyla..a ja stalam i mialam łzy w oczach bo dla mnie to bylo cos niesamowitego..niby nic...u mnie w domu by powiedzieli wsadz palcec pod kran i do wesela sie zagoi,
mysle ze kazda matka czy tato powinien wiedziec co jest dobre dla jego dziecka.bo przeciez jak matka leje dziecko,czy wyzywa to chyba ma jakies poczucie winy w sobie,nikt nie jest z kamienia..no chyba ze sie jest nachlanym jak tetley

Często jest tak, że ci rodzice "oddają" lania i zniewagi/upokorzenia swoim dzieciom, oddają to co dostali wcześniej od swoich rodziców i "dzięki" temu mogą wreszcie usprawiedliwić swoich rodziców, zdaje się im, że teraz gdy sami biją to rozumieją i wybaczają swoim rodzicom, taki pozor namiastki nieodżałowanego przecież braku miłości. Naprawdę zaś jedynie usprawiedliwiają swoje ekscesy wybrykami rodziców. Toksyczny ciąg przez pokolenia, możliwy do przerwania dzięki edukacji, terapiom.
Warto pamiętać, ze biją bici. Ci którzy nie byli bici - nie biją.

Magia
piszesz -,ze rodzice powinni wiedzieć-NIESTETY -to tylko nabożne życzenie nikt nie wie jak sie go nie nauczy.
    lub nie ma wzorca . Po za tym -moĹźna sie roztkliwiać nad zdartym kolanem , zranionym skrzydełkiem,serduszkiem
    ALE--nie we wszystkim musi być zachowana proporcja -jak w diecie .
"Nieustające szczęście nie wytrzyma najmniejszej porażki"
      Jestes doświadczona przez Ĺźycie za młodu a ci z cieplarnianego chowu bardzo często popadaja w psychozy
  przy byle poraĹźce .
Pani Tereso -własnie ci nie bici- bywają draniami i sadystami i niekoniecznie alkocholikami -też tego nie rozumiem.
   
     

Może się przyda. Niepijący alkoholik - http://partnerstwo.onet.pl/1504125,3502,1,artykul.html .

Rudka,  "Pani Teresa"  wie lepiej bo w ksiazkach wyczytala.  8)

A tak naprawde gdy "mlotkowy plemnik" zaplodni "planktonowe jajo"
i jeszcze ciaza + porod zabije 50 % potencjalnych "zdolnosci intelektualnych"(i tak bardzo malych)
to musi sie z tego wykluc "komusze mieso armatnie" o kiepskiej "jakosci"  :P :P :P

Rudka!Jesteś "de best" !!! "Psycholoszki śfiata" przy Tobie wysiadają  :)
Napiszę Ci tak-mądrość jaką masz na pewno nie jest z tych "ksionĹźek",a jest czerpana z własnych obserwacji,doświadczeń i to jest WSPANIAŁE!!!  :D
Pozdrawiam Cię!!!

bujda na resorach
wydumki nierobĂłw od psycho......

bezstresowo wychowane dzieciaki potrafią  człeka zakatowac jak im odbije

Ali co Ty będziesz dyskutował.Post grizzlego myslę,że jest bardzo wymowny .

to teĹź był konik  TomkiewiczĂłw
chcieli  uczyć wychowywania dzieći choć własnych nie chowali

ps. znałem takich co innych wychowywali  , ale własnych dzieci wychować nie potrafili

No bo najłatwiej i najlepiej wychowuje się cudze dzieci -to takie proste,nie?  8)  "rach,ciach" i recepta na "szczęśliwe zycie rodzinne" gotowa  8)

Narazie to uczą jak nie zajść w ciążę.

Narazie to uczą jak nie zajść w ciążę.
        na religii czy pielgrzymkach ???

Rudka  :D Na tych dwóch godzinach religii tygodniowo uczą jak nie zajść w ciąże  8) :P
Jest zupełnie inaczej niĹź pisze Halina.Nawołują do "płodzenia" dzieci,tylko potem nie ma kasy na ich wychowanie.Ach ,zapomniałabym ,przecie jest "becikowe"    8)       

Sylwio gratuluje odwagi podzielnia sie swoimi przezyciami.
najwazniejsze o czym zreszta sie malo mowi to poprawiac bledy poprzednikow.
rozwijac sie a nie stac w miejscu badz cofac.traktowac przeszlosc jako nauke i wyciagac wnioski co i jak czynic zeby sie to nie powtarzalo jak w zakletym kole.
sila polega na tym ze mozemy uczynic zycie lepszym .ale zaczynac trzeba od siebie i na sile nie probowac zmieniac otoczenia.byc soba i nie ulegac wplywowi.
czego wam wszystkim zycze.

"bez szczęśliwego dzieciństwa całe życie jest kalekie"
                                        dr Janusz Korczak

znalazłam taki cytat na stronie jednej z Fundacji.

Nic dodać nic ująć.

:D

Sylwia, zdecydowanie wazne jest "jaki plemnik" zaplodni "jakie jajo"
i w "jakiej macicy" dorasta "zygotka" no i czy na przywitanie swiata
zewnetrznego nie dostaje na starcie "obuchem w lepecyne" -
potraktowana "slepym zaulkiem ewolucji"(czyli porodem w asyscie podloznej) 8) :P

Reszta to juz "Piekne zycie"  8) :P

Grizzly to specjalnie dla Ciebie napiszę swoja wizję jak bym nie chciała żyć wiedziąc to co wiem teraz. Inspiracja- patrz najnowszy Optymalnik.

Jest rok 2002 idę do ginekologa i potwierdzam poranny wynik testu- jestem w ciąży. Płaczę ze szczęścia.  PołoĹźnej nie zwierzam się, Ĺźe nie lubię mleka i go nie jem  tylko go po prostu nie zjadam przez całą ciążę . ĹťADNYCH MLECZNYCH albo jem  wtedy gdy mam na nie ochotę. Nie jadam chleba i nie tyję 20 kilo tylko jakieś moĹźe 4-5 albo 8 kg? Nie dostaję lekĂłw na nadciśnienie bo go nie mam dzięki nie katowaniu się biały serem ze śmietaną pomidorami i zielnym ogĂłrkiem. Mleka za CHINY bym nie przełknęła nawet w realu obecnym więc w tamtym nie jadam go rĂłwnieĹź. Nadal mam  poraĹźenie mĂłzgowe i robią mi cesarkę ze znieczuleniem ogĂłlnym ale dobrze odĹźywiona matka to zdrowe dziecko. Nie ma więc sinego palca co nie zwiastuje przyszłego naczyniaka a lekarze są zbyt.... ? aby coś zrobić, zbadać etc. W wieku 4 lat nie dowiaduję się,Ĺźe moje dziecko jest chore na opóźnienie w rozwoju z cechami autystycznymi i nie musi być na Ĺźadnym innym jedzeniu niĹź pozostała reszta świata.Ja nie muszę zrzucać 15 kg i waĹźyć jak obecnie 64 kg(164 cm wzrostu) I WSZYSCY ĹťYJĄ DŁUGO I SZCZĘŚLIWE.
TYLKO ĹťE TO JEST BAJKA BO WTEDY NIE BYŁABYM TAKA MĄDRA  I NIE PISAŁA BYM  NA TYM FORUM. 

Niestety nie było to takie śmieszne jak twĂłj tekst. Ale dla poprawienia Ci humoru  w czwartek dostaniesz ode mnie specjalny wirtualny kawałek czegoś  słodkiego nieoptymalnego  czym będziesz mĂłgł się zajadać "grzesząc" do woli razem ze mną w wirtualnej kawiarni a później przez miesiąc odprawimy post  aby to słodkie Nam nie zaszkodziło. Pozdrowionka Grizzly :D

Napisałam przed chwila tekst do kogoś z mrocznej strony mojej duszy. Trudno mi będzie przestawić się a tę jasniejszą. Ale od kilku dni mam w głowie tekst który znalazłam w internecie i teraz go wklejam.Dla mnie sposób nr 0( zero) Mów,że je kochasz.

Link poniĹźej

http://www.oat.com.pl/dr2.htm

99 SPOSOBÓW
OKAZYWANIA DZIECIOM MIŁOŚCI

1. Zauważaj je.2. Uśmiechaj się do nich.3. Słuchaj co mówią.4. Nazywaj je tak jak lubią.5. Pamiętaj o ich urodzinach.6. Pytaj co u nich słychać.7. Patrz w oczy, gdy z nimi rozmawiasz.8. Słuchaj, gdy mówią.9. Baw się z nimi.10. Czytaj im na głos.11. Śmiej się razem z nimi.12. Bądź miły, bądź mila.13. Mów jak najczęściej "tak".14. Zapewniaj, że mają prawo czuć to co czują.15. Określaj granice gwarantujące im bezpieczeństwo.16. Bądź uczciwy, bądź uczciwa.17. Bądź sobą.18. Wysłuchaj ich opowieści.19. Przytulaj je.20. Zapominaj czasem o swoich zmartwieniach i bądź z nimi.21. Zauważaj różnice w ich zachowaniu,22. Dawaj im wybór, gdy proszą o radę.23. Spędzaj razem z nimi czas poza domem.24. Sprawiaj im niespodzianki.25. Zostawaj z nimi, gdy się czegoś boją.26. Zapraszaj je czasem na lody.27. Mów jak się zachować, gdy źle postępują.28. Nakarm je, gdy są głodne.29. Ciesz się ich odkryciami.30. Podzielaj ich zachwyty.31. Wysyłaj do nich kartki i listy.32. Idź za nimi, gdy chcą prowadzić.33. Dostrzegaj ich nieobecność. 34. Dzwoń do nich, żeby usłyszeć ich glos.35. Chowaj im drobne upominki, żeby znajdowały.36. Zostawiaj im własną przestrzeń.37. Pomagaj im kolekcjonować ulubione skarby.38. Rozmawiaj o ich snach i marzeniach.39. Śmiej się z ich żartów.40. Bądź odprężona, bądź odprężony.41. Klękaj, kucaj, przysiadaj tak, aby mieć oczy na ich poziomie.42. Odpowiadaj na ich pytania.43. Mów jakimi są wspaniałymi dziećmi.44. Pielęgnuj wspólne zwyczaje.45. Ucz się tego, czego one cię uczą.46. Używaj więcej słuchu, a mniej mowy.47. Bądź do ich dyspozycji.48. Chodź na ich występy, mecze i popisy.49. Znajduj wspólne tematy.50. Trzymaj je za rękę na spacerach.51. Przepraszaj, gdy zrobisz błąd.52. Słuchaj z nimi ich ulubionej muzyki.53. Dotrzymuj złożonych obietnic.54. Machaj ręką i uśmiechaj się przy rozstaniach.55. Dekoruj mieszkanie ich rysunkami.56. Dziękuj im,57. Podkreślaj to, co w nich lubisz.58. Zostawiaj im wycinki z gazet na tematy, które je interesują.59. Mów im komplementy.60. Dostrzegaj, gdy robią coś dobrze.61. Zachęcaj do zabaw, w których nie ma rywalizacji.62. Poświęcaj im dużo uwagi.63. Pytaj je o zdanie.64. Poznawaj je z twoimi przyjaciółmi.65. Pozwalaj im samodzielnie rozwiązywać ich problemy.66. Chciej poznać ich znajomych. 67. Chciej poznać ich rodziców.68. Pozwalaj im powiedzieć jak się czują.69. Pomóż im osiągnąć ważną dla nich umiejętność.70. Pozwól im zachowywać się jak na dzieci przystało.71. Chwal więcej, krytykuj mniej.72. Bądź konsekwentna, bądź konsekwentny.73. Przyznawaj się do popełnionych błędów.74. Opiekuj się nimi.75. Troszcz się o nie.76. Proś je o pomoc.77. Wspieraj je.78. Obserwuj jak dorastają.79. Z miejsca mów co cię niepokoi w ich zachowaniu.80. Włączaj je do zbiorowych rozmów.81. Szanuj je.82. Przychodź często do ich .szkoły.83. Zdobywaj się na wyrozumiałość, gdy mają trudny dzień.84. Czasem powygłupiaj się i razem z nimi.85. Miej dla nich czas.86. Zachęcaj je do twórczych zajęć.87. Akceptuj je takimi jakie są.88. Bądź ich obrońcą.89. Uznawaj ich indywidualność.90. Rozmawiaj z nimi szczerze.91. Ufaj im.92. Zachęcaj je do pomagania innym.93. Rób z nimi to co lubią robić.94. Podejmuj dotyczące ich decyzje razem z nimi.95. Odwiedzaj je, gdy są chore.96. Pomagaj im uczyć się na własnych błędach.97. Zabieraj je w ciekawe miejsca.98. Opowiadaj im o swoich marzeniach.99.Świętuj razem z nimi ich sukcesy.

Polecam wszystkim 1- 99  - do wielokrotnego czytania i  - zastosowania  :).

Dlaczego tu napiszę o swoich urodzinach ktĂłre zaczną sie dla mnie za pół godziny wg kalendarza a tak naprawdę to było w niedziele o 12 w południe? Bo dzięki dwĂłm osobom  a właściwe 4 bo to teĹź mąż i syn -nieświadomie sie do tego przynili jestem w miejscu gdzie jestem. Szczęśliwa? Tak choć poczuję to szczęście pewnie za jakiś czas jak wypłyną ze mnie wszystkie destrukcyjne działania innych osĂłb wobec mnie i jak im przebaczę lub nie, jak zrozumiem siebie, jak bede kochać bez wątpliwości mojego syna i męża. I wiele jeszcze innych spraw. Nie mogę o nich napisać bo i tak otworzyłam się bardzo na tym forum i niejako przestałam być tak anonimowa jakbym chciała. A czasami anonimowość jest waĹźna. Wszyscy mogą wirtualnie podzielić się ze mną sernikiem NIEOPTYMALNYM CHOĆ ZROBIONYM TYLKO Z SERKÓW HOMOGENIZOWANYCH I GALARETEK. NO ALE CÓŻ SERKI HOMOGENIZOWANE - NIE PRODUKUJA TAKICH Z DUŻĄ ZAWARTOŚCIĄ tłuszczu  a galaretki teĹź ten cukier w sobie mają. Ale zwykłego cukru nie dodaję. Jest dla mnie i syna wystarczająco słodki. MĄŻ  teĹź je i mu smakuje więc nie truję go dodatkowa porcja cukru bo i tak słodzi herbatę i nie jest na Ĺźadnej diecie. Scisakm tych, ktĂłrych sama bez zmuszania się bym uścisnęła, innych ciepło pozdrawiam. Sylwia.


:D :D :D :D :D

Wszystkiego najlepszego z okazji urodzin, trzymaj się, nie daj się i z uśmiechem do przodu!
[załącznik usunięty przez administratora]

"Sylwia -wszystkiego najlepszego
  By ci wszystko pasowało ,by kłopotĂłw było mało
  by sie Ĺźyło znakomicie byś wspaniałe miała zycie"
   

Pani Sylwio, powodzenia: zdrowia, szczęścia i miłości !

adam dziękuję za tort. Dobrze ,że narysowany to mi nie zaszkodzi. :D

Własnie przeczytałam cos ciekawego. Podobno sie wylogowałeś z forum przez Edytę. Wg Edyty sam sie ukarałeś, zbanowałes. A jej nie przyjdzie do głowy,Ĺźe Ty moĹźesz tego nie postrzegać w kategoriach kary. Nie no, nie o tym chciałam pisac. Przybywaj tu czasami dla tych ktĂłrzy chcą z Tobą pisać tak jak chcą a Tobie będzie pasowało  rozmawiani erazem z Nimi np. dla mnie. O czym chcialam napisać?

Przez kilka ostatnich dni można to określić,że zajadałam swoje przeżycia , uczucia, emocje , supły w żoładku, bóle głowy dużą ilością białka i cżymś tam z węglowodanami plus cukierki. Ale wczoraj to był ostatni dzień. Dlaczego? Dużo by tłumaczyć. Na pewno wiąże się to z tematem DDA dlatego o tym tu piszę. Czy zajadłam te uczucia, supły, bóle? Pewnie tak. Czy kolejny raz je świadomie większej czy mniejszej części odrzuciłam, odepchnęłam na jakiś czas. Tak. Czy chcę rozwalić krzesło bo o tym myslę a jednocześnie chcę poczuć jak to jest rozwalić krzesło. Tak. Czy chcę stanąc na pustym polu i wykrzyczeć najgłośniej jak potrafię całłą siebie i pbrazy, uczucia jakie doznałam i jakich nie doznałam w swoim życiu. Tak. Ale mam też prawo zrobić jak zrobiłam. Dojść znów do jakiegoś "constans" aby mogła mi przyjść do głowy myśl jaka napisałam Tymonowi. Słuchając dziś Anny Jantar, nie zacytuję bo zapomniałam słowa piosenki dotarło do mnie,że to co kiedyś napisała o mnie lekarka,że JA MYŚLĘ dlatego mnie tak zabolało i nie chciałam czytać odczuć innych o sobie bo stwierdziłam dziś, że "MYŚLĘ TAK BARDZO AŻ MYSLENIE SPRAWIA MI PRZYJEMNOŚĆ ( WTYM TAKA OCENA lEKARKI RÓWNIEŻ) A JA RZADKO MOGŁAM ODCZUĆ PRZYJEMNOSC W SWOIM ŻYCIU. "

A więc kolejne urodziny stały się dla mnie przełomem lub czas przed albo po urodzinach. To takie nawiązanie żartobliwe do horoskopów, które czytam już tylko po to aby je analizować pod względem jak to wróżki są dobrymi psychologami, terapeutami etc a z drugiej strony gdy rozmawiają w cztery oczy zadziwiająco potrafią być źli w tym co robią. Ale ja byłam tylko raz , więc może na dobrego nie trafiłam. To nie jest też kwestia wiary we wróżby i etc nauki za dużo by pisać. Znów zagaduję i "zamyślam" swoje uczucia. No więc co do uczuć.

Mam prawo je poczuć ale je poczuć tak jak chcę silniej, słabiej aby się ich nie wystraszyć aby pĂłjść dalej w tym co gdzieś przed mną i nawet jeśli zrobię to za pomocą diety to nadal tak chcę. A swoją drogą rozumiem Jurka przy jego chorobie. Cholernie wkurzające jest uczucie jak czujesz sama od siebie zapach jakby dymu papierosowego a tak naprawdę chcesz odetchnąc pełnia piersią  bo tak jak jesz w moim przypadku działało na płuca i oddech i odczuwanie emocjii przez to było inne czyli  wiem,Ĺźe zajadałam emocje.  :D

Lekarko jak już Pani bedzie obecna proszę o jakąś myśl, uczucie Pani o wpisanie TU. Lubię Pania czytać i chcę sobie sprawić tę przyjemność.

Pozdrawiam.Sylwia.

Sylwia no coś Ty - Pielęgnuj swoje młode lata byś Ty i Twoje dziecko a może i dzieci mieli miłe wspomnienia.
Masz bardzo duzo szcześcia ,ze tak młodo poznałaś ZDROWE ŻAREŁKO ,ze nie dasz sie zwieśc byle konowałowi ,
ze nie wydasz na leki a przedewszystkim  sama umiesz zapanować nad zdrowiem psychicznym i fizycznym
    swojego dziecka . Ja nie miałam tego szczęścia i jestem przeraĹźona swoją przeszłością-
jakie karykaturalne błędy  robiłam przez nieświadomośc .
    Niczego juz nieodwrĂłce ,jedynie moge zadbać tylko o swoje zdrowie ,bo jestem od Ciebie o  pokolenie starsza.
    Adam -no jak mogłeś sie wylogować  :( :(zupełnie tego nie rozumiem  :(
    Tak lubiałam Twoje posty czytać -

Szczęscia mam. Nieszczęścia teĹź mam. Wystarczyło by aby obdzielić kilka osĂłb. Własnie oglądałam jakiś fragment UWAGI i była zajawka o Katarzynie Grocholi. I jakąs mądra babka się wypowiedziała,Ĺźe jakby Grochola nie przeĹźyła tego co przeĹźyła to by była innym człowiekeim. Ale mądrala -kaĹźdy by był ale Ĺźyje tu,teraz w swoim świecie. Nic mi to zdanie i tak mądrego nie wnosi do Ĺźycia jakiegoklwiek człowieka. A czasami mio tego,Ĺźe moĹźe teraz jest lepiej boli bardzo to co się juĹź przeĹźyło. A Ja nawet jakbym chciała być taka swoją Grocholą to nie mam warsztatu,  nie mam motywacji i przez ten brak motywacji jeszcze muszę nadal duĹźo z siebie nieszczęśćia wyrzucić, przerobić, zmielić i przyjąc do siebie w innej formie. MoĹźe Jak ta motywacja przyjdzie to wszystko inne będzie a Ja będę miała siły aby cos z tych moich przeĹźyć stworzyć. MoĹźe wtedy ma sie siłę na wszystko? Na napisanie, dotarcie do wydawcy itd a moĹźe przychodzi wtedy pomoc ze świata i takie małe pomoce zaczyna się otrzymywać od innych osĂłb?Zobaczymy.

Tak jak nie wiedzieć czemu mam siłę na sprawdzanie błędów w tekście , który napisałam zanim wyślę go na forum?

Właśnie dziś rano zdałam sobie sprawę,Ĺźe sama o sobie myslę, JA CHCĘ lub CHCIAŁABYM. Chcę być szczęśliwa, chcę naprawiać swoje zycie i dziiecinstwo. Chciałabym zmienić pracę na taką w ktĂłrą wlożę serce i dusze a zrobię to gdy znadję swoje hobby, zainteresowania, powołanie?Chcę, chcę, czasami tylko  chciałabym. Kurczę, a kiedyś nawet bym w ten sposĂłb nie śniła a co dopiero myslala o sobie.  :shock:

Do poczytania,
http://www.koniecmilczenia.pl/art/9apmac.html

Moja Ochota na słodycze. Dlaczego ją mam? Uświadomiłam to sobie 2 dni temu robiąc sobie
"By pass" psychologiczny z książki : Terapia otwartego seraca" Jedno z ćwiczeń początkowych mówi o tym aby napisać swoje negatywne mysli dotyczących miłości,życia,własnego ciała,wiazków i pieniedzy.Używając luznych skojarzeń ma się zapełniać kartki. Z uwagi na to,że Ja mam tendencje do zbytniego zastanawiania się co jest jakim okresleniem postanowiłam nie zastanwiać się nawet nad sensem słów , które przychodzą mi do głowy. Po prostu zapisywałam wszystkie okreslenia jakie mi płynęły z głowy.

Jednym z wielu okresleń jakie wpisałam na kartce własne ciało było najpierw : jedzenie słodyczy gdy mi zle albo aby poprawić sobie humor a później gdy pisałam dalej i doszłam do momentu gdy pisał bardziej mój umysł niż Ja sama starająca się myśleć i zablokowana napisałam to co słyszałam wieloktrotnie od mojej matki a co jest lepszym sednem tego co mam w głowie niż prosta myśl, ze jem slodycze bo mi źle.

napisałam:" wcześniak, malutkość,
cukier
mała jak pół kilo cukru-jak rzecz!"

To jest MOJE SEDNO dlaczego mam ochotę nasłodkie, dlaczego jem,

Moja matka wiele razy opowiadała historię mojego urodzenia i zawsze używała tego porównania cukro do mojej wagi i tego jaka byłam mała. A dodatkowo Ja w mojej rodzinie czułam się jak rzecz wielokrotnie. A nawet pod pewnymi względami czułam się tak przez wiele lat.

Mogłabym tak dlugo pisać o sobie ale ponieważ to długi i skomplikowany proces i czasami bardzo mój osobisty nie mogę na tym forum pisać wszystkiego. Ja czasami za bardzo się tutaj odczłowieczam pisząc jakby tylko o jedzeniu. A nie o to mi chodzi. Dlatego również czasami i coraz częściej Mnie tu nie ma. Bo szukam swojej drogi aby być szczęsliwą.

ĹťYCZĘ WSZYSTKIM SWOICH WŁASNYCH POSZUKIWAŃ BO JAK CZYTAM NIEKTÓRYCH Z WAS TO ALBO MIĘLIŚCIE WIELKIE SZCZĘŚCIE I ZYLIŚCIE W CUDOWNYCH RODZINACH ALBO JESZCZE NIE WIECIE,ĹťE CHCECIE COŚ ZMIENIĆ JESLI UWAĹťACIE,ĹťE POCZUCIE SZCZĘŚCIA MOĹťE DAĆ SAMA DIETA. POWODZENIA DLA WSZYSTKICH. 

wzajemnie
melancholia cię dopadła?

życie jest zbyt krótkie aby się nad nim rozwodzić
czasu cofnąć się nie da
większość hołduje zasadzie
było - minęło , - a co było a nie jest, nie pisze się w rejestr
wtedy Ĺźycie jest prostsze i ciekawsze
ps,
swoje kompleksy  przełamywałem bez psychotreningĂłw

Sylwia,dieta nie daje nam poczucia szczescia,ona powoduje,ze otwieramy swoje umysly,poszukujemy,zegnymym sie ze starymi nawykami i stereotypami, rozwijamy sie.
A gdy nas dopada dolek  psychiczny,to chcemy sobie w jakis sposob wynagrodzic,a jednoczesnie zaszkodzic.
O samym sobie nalezaloby zawsze myslec pozytywnie,nigdy nie obwiniac sie za nic.Nalezaloby najpierw pokochac samego siebie,pozbyc sie kompleksow.Zrozumiec,ze na swiat przyslal nas Bog,bo mial jakis cel w tym.Zrozumiec,ze my jestesmy duszami,ktore wysylaja drgania,ze dusze sa niesmiertelne,ze od tych drgan zalezy,czy  ludzkosc bedzie istniala.
Moze i za duzo napisalam.Przeprasza,za to ,ze to  co  napisalam moze stac sie co dla niektorych niezrozumiane. :P

Kodar nie warto się zastanawiać co i jak napisałaś. Każdy zrozumie każdego wg swoich przeżyć.

Ali melancholia Mnie nie dopada tylko chyba mam Ją zawsze- z drugiej strony nie bardzo wiem chyba co to melancholia.Bardziej samotność, zamknięcie się w sobie.

Teraz napisałabym już inaczej tę ostatnią wiadomość bo z osobami, które są na DO jest jak z pozostałymi ludźmi na świecie. Zapominamy i zawsze wydłubujemy te wg Nas najgorsze , najbardziej Nam nie pasujące postawy, zdania, słowa. A to nie o to chodzi.

:o

automatyczne tłumaczenie życiorysu autora książki "Moc pozytywnego myślenia." Żył 95 lat. !

Peale Norman V.
Home » Strona główna » History » Historia » People » Ludzie » Norman V. Peale Peale Norman V.
Norman Vincent Peale was born on May 31, 1898, in Bowersville, Ohio. Norman Vincent Peale urodził się 31 maja 1898, w Bowersville, Ohio. He graduated from Ohio Wesleyan University and became one of the most influential ministers of the twentieth century. Ukończył z Ohio Wesleyan University i stał się jednym z najbardziej wpływowych ministrów XX wieku.

In 1922, Peale was ordained as a minister in the Methodist Episcopal Church. W 1922 r. został ordynowany Peale jako minister w Metodystyczny Kościół episkopalny. He served as pastor in churches in Berkeley, Rhode Island (1922–24), Brooklyn, New York (1924–27), and Syracuse, New York (1927–32). Pracował jako proboszcz w kościołach w Berkeley, Rhode Island (1922-24), Brooklyn, New York (1924-27), a Syracuse, New York (1927-32). In 1932, he left the Methodist Episcopal Church and was ordained in the Dutch Reformed Church. W 1932 wyjechał do Metodystyczny Kościół Episkopalny i został ordynowany w holenderskim Kościół Reformowany. In that same year, Peale became minister of the Marble Collegiate Church in New York City. W tym samym roku został ministrem Peale z marmuru Kolegiata w Nowym Jorku. He remained at the church for the next fifty-two years. Pozostał w kościele na następne pięćdziesiąt dwa lata. Under his leadership, the congregation grew from six hundred to five thousand parishioners. Pod jego kierownictwem, zgromadzenie wzrosła z sześćset pięć tysięcy parafian.

Peale became known for his dynamic and energetic sermons. Peale stał się znany dzięki swoim dynamicznym i energicznym kazania. He preached an optimistic message that many Americans accepted during such trying events as the Great Depression, World War II, the Cold War, and the Civil Rights Movement. On głosił optymistycznej wiadomości, że wielu Amerykanów przyjęte podczas takich wydarzeń jak próbuje Great Depression, II wojny światowej, zimnej wojny, i Civil Rights Movement. His sermons were broadcast on the radio and shown on television all across the United States. Jego kazania były nadawane w radiu i telewizji pokazano na całej Stanach Zjednoczonych. Peale also published forty-six books. Peale również opublikowane czterdzieści sześć książek. His most popular book was called The Power of Positive Thinking . Jego najbardziej popularna nazywana była książka The Power of Positive Thinking. Peale encouraged his readers and listeners to identify their goals and to maintain a positive outlook so that they could and would achieve them. Peale zachęcać swoich czytelników i słuchaczy do identyfikacji ich celów oraz do utrzymania pozytywnych perspektyw, tak aby mogły one i ich osiągnięcia. Peale believed people could succeed in overcoming the most trying of circumstances by being positive. Peale, że ludzie mogą osiągnąć sukces w przezwyciężaniu najbardziej próbuje okoliczności poprzez pozytywne. To spread his message further, Peale began to publish a weekly magazine in 1945. Guideposts printed positive stories of people achieving their dreams. Do jego rozprzestrzenienia wiadomość dalej, Peale zaczął publikować tygodnika w 1945 roku. Guideposts drukowane pozytywne historie osób osiągnięcia swoich marzeń. In 2005, four million people subscribed to the magazine. W 2005 roku cztery miliony ludzi do subskrypcji czasopisma. It was the thirteenth most popular journal in the United States. Był to trzynasty najczęściej wybieranych dziennika w Stanach Zjednoczonych. At the height of his popularity, more than 750,000 people received Peale's sermons through the mail every month. Na wysokości jego popularności, ponad 750.000 osób otrzymało Peale w kazaniach poprzez pocztę co miesiąc. Norman Vincent Peale's radio program, "The Art of Living," was among the most popular broadcasts in America for almost fifty years. Norman Vincent Peale radiowego programu "Sztuka Życia", był jednym z najbardziej popularnych audycji dla Ameryki w prawie pięćdziesięciu lat. Peale zmarł 24 grudnia 1993 roku.

link do strony: http://www.ohiohistorycentral.org/entry.php?rec=1815

W związku z wątkiem na forum JK i ostatnimi odpowiedziami kodar z artykułem o wpływie psychiki na ciało i dietę

http://forum.dr-kwasniewski.pl/index.php?topic=3271.20;topicseen

chcę napisać coś co dłuższy czas już noszę w swojej głowie ale dopiero teraz dzięki rozmowach z Martą uznałam,ze mam odwagę o tym napisać nie przejmując się ewentualnymi komentarzami innych nierozumiejących tego co chciałam przekazać albo je kwestionujących.

Własnie trochę wbrew sobie -może? trochę może aby sprawdzić siebie sporowokować jem nie bardzo dobrze : bo zjadam coś slodkiego, albo coś z mlecznych np. tłusty biały ser i śmietanę 30% jednego dnia. I wiem co Mi po tym jedzeniu nie pasuje w organizmie . Ale mimo tego,że mam ostatnio problemy w pracy, które jeszcze bedą większe - a raczej nie problemy tylko czeka Mnie ciężka nauka na nowym stanowisku to po 2 latach takiej jak umiałam pracy ze sobą i swoimi uczuciami, psychiką mogę napisać, że mniej się denerwując i myślać jak to dieta źle Mi zadziała na organizm, potrafiąc jak umiem uspokoić siebie, jako tako się wyluzować- doszłam do wniosku,że dieta jest częściowo odowiedzialna za choroby. Zresztż zarówno autor ostatnio skończonej książki którą przeczytałam Moc pozytywnego myślenia o tym pisał jak i wcześniejsze moje lektury np. Wewnętrzne drzenia również.

Kodar a jeśli to czytasz to jest coś takiego chyba co wchodzi w psyche a co usiłują badać naukowcy i nazywa się placebo. Tylko z uporem maniaków podsumowując badania nie napiszą, że jeśli w grupie z placebo nastąpiła porównywalna poprawa,że zadziałał umysł tylko napiszą inne dziwne wnioski aby nie pisać o tym o czym wiedzą.
Oglądałam jednak kiedyś na Discovery albo National Geographic taki dokument, że są już grupy badaczy , którzy badają efekt psychiki na choroby i na mózg ale kiedy te info dotrą do większości ogółu nie wiem. Są to jednak lekarze zachodni Dania, Skandynawia, Anglia we współpracy ze soba.

Sorry za ew. błędy ale szybko piszę bo jeszcze muszę poświęcić czas znów na naukę w temacie księgowości.

:D
Pozdrawiam Was .Sylwia.

No to znĂłw odzywa się moja potrzeba napsania czegoś w tym wątku. Ostatnio zastanawialam sie nad długościa mojego czasu. Mam 31 lat, 10 lat pracy i prawie 10 lat małżeństwa, 6 letniego syna i niecałe 3 lata na niskowęglowadnowej diecie. A czuję się jakbym część mojego myślenia zmieniła o 360 stopni. Złapałam się na myśli czy nie za wolno się zmieniam?Inne osoby w moim wieku albo starsze o kilka lat duĹźo więcej zarabiaja, potrafiły przepracować w jednej firmie iles lat i mieć autorytet i większe pieniądze albo przynajmniej większe doświadczenie w jednym zawodzie. A Ja czuję sie jak na etapie dziecka ,ktĂłre rozwija swoje zainteresowania i wiedzę. Wiem,Ĺźe zmiana na księgowość w pracy po coś była . Z jednej strony aby poczuć,Ĺźe moĹźna coś zacząć od nowa zawsze z drugiej strony znĂłw czuję sie jak piewrszoklasista przed ktĂłrym wiele nauki. Zaczynam widzieć swoje kolejne wady dzięki ktĂłrym rozumiem co Mi przeszkadza np. w nauce. Dziś policzyłam jednak ,Ĺźe przecieĹź mam dopiero 31 lat. NiektĂłrzy wtedy dopiero zaczynają cos odkrywać. W końcu dopiero 2 lata zmieniam siebie w sposĂłb w jaki myślę, Ĺźe jest zmiana właściwa i coś Mi daje. Nawet jesli miałabym doĹźyć tylko statystycznego wieku Polki jakiego doĹźywaja to te 2 lata to nic w stosunku do tego co jeszcze przede Mną. Nie warto gonić bo moĹźna czasami upaść przed metą choc smak powodzenia jest na pewno wspaniały a Ja tak rzadko Go doświadczałam albo nie pokazano Mi,Ĺźe coś czego dokonałam było wyjątkowe.  Ostatnio mĂłj mąż powiedział,Ĺźe Mi zawsze coś nie pasuje w mojej pracy. Tak naprawdę chyba potrzeba aby coś Mi nie pasowało była najwazniejsza a nie,Ĺźe faktycznie cos przeszkadza . A gdy dodatkowo będe umiała wykorzystać myśl, Ĺźe pieniądze teĹź są dla Mnie i przyjąć je w odpowiedni sposĂłb to do Mnie przyjdą w tej czy innej pracy , zawodzie, pomyśle. BĂłg wziął, BĂłg dał to złe powiedzenie BĂłg wziął bo Ja nie potrafiłam przyjąć, BĂłg dał bo sama do przyjęcia daru dorosłam. Tak chcę się nauczyć myśleć o sobie. Niestety dłuĹźsza przerwa w myśleniu o sobie w moim przypadku wywołuje i tak jeszcze większą potrzebę pamiętania o sobie i tak czy inaczej będę się pojawiać tu i w innych miejscach.

A po obejrzeniu filmu o Popiełuszce dlasza część to już tylko na moim blogu powstanie.

Sylwiia, dolujesz siebie sama. Masz wielki kompleks nizszosci, ktorego niepowinnas miec. Pomysl troche o sobie, nie patrz na jakies tam korzysci materialne ktore ini maja. Jasne, to jest wazne...miec pieniadze, ale to nie jest najwazniesze. Masz cale zycie przed soba, jescze min 50 lat ( AZ STRACH O TYM POMYSLEC, CO? ) badz w zyciu troche egoistka a zajdziesz dalej.

Sylwia :D
czytam wszystkie twoje posty.Rowniez pracuje nad wlasna psychika i podswiadomoscia.Rownie dobrze tak jak ty wiem kiedy sobie szkodze a kiedy nie.Ale chce wiecej,chce wymazac ze swej podswiadomosci  negatywne mysli ,ktore rodza negatywne czyny.
Kazdy z nas mysli o pokarmie dla ciala a niestety zapomina o pokarmie potrzebnym do prawidlowego funkcjonowania wlasnej psyche.Z perspektywy czasu bedac na Diecie i przed Dieta zauwazylam rowniez niesamowite
zmiany we wlasnej osobowosci.
Zauwazyla,ze mam potrzebe rozwoju,ale innego nich do tychczas.Pogon za pieniadzem,za dobrobytem,wiecej i szybciej.Klapki na oczy i do przodu i  w nicosc.
Takie ma sie wrazenie zyjac w 600 tys.miescie na Zachodzie,gdzie mijaja cie tysiace bezimiennych ludzi,i jeszcze wiecej wspanialych limuzyn nie wspominajac o strzelajacych w gore nowych budowlach i to w czasach kryzysu.Do czego tak gonia i za czym,chcialoby sie kazdego zatrzymac i zapytac. :shock:
Jest jedyny cel milosc i  do siebie i do innych w tym raju,bo wzajemnie wszyscy siebie potrzebujemy,bo jestesmy skazani na wspolprace czy tego chcemy czy nie. :P :)

dzięki adampio, kodar.

Dziś w Onecie - http://zdrowie.onet.pl/1532565,2041,,,,alkoholizm_dostali_w_spadku,psychologia.html . Na końcu artykułu po lewej stronie jest link do testów.

Teraz coś o potrzebach:
cytat
Potrzeby wyrazem energii Ĺźyciowej

Świętowanie:

Narodziny nowego Ĺźycia
Spełnianie marzeń
Opłakiwanie porażek

Autorka : Ja (Sylwiazłodzi)

***
Świętowanie narodzin,
powstałych ze spełniania marzeń
Kiedyś, ktoś być może zapłacze
nad dorosłym dzieckiem
jeśli Jego życie będzie pasmem porażek


( 2 godziny gadania i wymiany myśli a ile kolejnych warstw samej siebie odkryłam)

Niedawno znalazłam to w necie, wklejam cały bo wielu, którzy myślą, że ze Mną jest ok może się przydac jeśli nie przeżyli innych życiowych zawirowań i krzywdy.

Dorosłe Dzieci Rozwiedzionych Rodziców-DDRR
Lidia Ostałowska

Mama powiedziała, że jak zaprosimy ojca, to nie przyjdzie, a ojciec - że jak będzie mama, to on nie przyjedzie. Zdecydowaliśmy, że wesela po prostu nie będzie
Osobiście jestem przeciwna dzieciom z rozbitych rodzin, ponieważ są zdemoralizowane i zepsute. Kiedy ja chodziłam do podstawówki, były pod kontrolą: wychowawczyni na początku roku zapisywała, którzy to są, i miała na nich oko, musieli też obowiązkowo chodzić do szkolnego pedagoga. Na szczęście wychowawczyni zawsze wymieniała, kto jest z rozbitej rodziny, dzięki czemu mogliśmy trzymać się od nich z daleka. W szkole średniej nie miałam już kontaktu z takimi osobami, w dobrym liceum są tylko dzieci z dobrych domów. Na studiach nie wiem, ile mogło być tych osób, ponieważ nikt już tego nie ogłaszał i to był błąd - początek postu mangoldy.

Mangolda jest dobrze znana dorosłym z niepełnych rodzin, którzy od kilku lat korzystają z forum Gazeta.pl. Spotyka się tam stałe grono: sloggy, kklamerka, puszka.z.kawa, edeka5, bez_senna i inni. Do ich dyskusji wciąż dołączają nowi z prośbą o radę - bo rodzice właśnie się rozstają, bo matka wychodzi za mąż, bo ktoś boi się własnego ślubu. Kiedy kontakt staje się tak szczery, że łzy kapią na klawiaturę, wyskakuje mangolda:
Dzieci z rozbitych rodzin mają poważnie zachwianą równowagę psychiczną, o ich zdemoralizowaniu świadczy potworna chciwość i egoizm - kompletny brak zrozumienia dla potrzeb ojca, który przecież ma prawo ułożyć sobie życie bez zbędnego balastu. Nigdy nic dobrego z takich dzieci nie wyrośnie, o założeniu własnej rodziny nie może być mowy. Dziewczynki z rozbitych rodzin zostają często prostytutkami, a chłopcy pedałami i nie mówcie mi o staniu na ulicy, bo prostytutką można być na wiele sposobów.

Zwykle po strzale mangoldy rozpętuje się awantura z wyzwiskami. Są tacy, którzy zakładają, że jej teksty to stylizacja lub parodia. Ale jeżeli pisze na poważnie - rozważa bez_senna - to niech zapostuluje pozamykanie nas w gettach, by ta demoralizacja, chciwość i egoizm nie przeszły przez kontakt na innych. Albo wiem! Niech zażąda, abyśmy musieli nosić specjalne znaczki na ramionach, coby porządni i normalni wiedzieli, komu nie podawać ręki.

Wtóruje jej quistiska1: Jestem z niepełnej rodziny. Kiedy i gdzie mam zgłosić się na rozstrzelanie?

towita lekceważąco: Eeee tam, to prowokacja. Osoba umiejąca pisać nie może mieć takich poglądów.

Na to Agapimu: Przeczytaj jej wszystkie wypowiedzi na tym forum i na forum o macochach, normalnie mózg się lasuje.

Mangolda lubi zadać ból: Szczytem bezczelności z waszej strony jest domaganie się alimentów, bo studiujecie. Ilu młodych ludzi samodzielnie płaci za swoje studia, żeby odciążyć rodziców! Pomyślcie o tym, zwłaszcza że kto jak kto, ale człowiek, który już z wami nie mieszka, nie musi finansować waszych fanaberii, a że prawo jest chore cóż.

W Polsce na tysiąc nowo zawartych małżeństw jest 327 rozwodów. W porównaniu z innymi krajami Europy to mało. Jesteśmy konserwatywni - wciąż uważamy, że rodzinę trzeba chronić nawet kosztem osobistych ofiar. Decyzję o rozwodzie rzadko podejmujemy lekkomyślnie. Z małżeństwa częściej rezygnują kobiety (71 proc. pozwów pochodzi od żon). Później to zwykle one samotnie zajmują się dzieckiem (albo dziećmi).

Polacy bywają nietolerancyjni wobec rozwodników. Katolicyzm dopuszcza separację, unieważnienie małżeństwa, a rozwody potępia. Przez wieki śluby zawierano wyłącznie w kościele. W małym miasteczku czy na wsi sprawa rozwodowa często staje się sensacją, znakiem porażki życiowej, zgorszeniem. Dlatego w tych środowiskach małżeństwa są cztery razy trwalsze.

Ze wszystkich par, które rozstają się w sądzie, trzy czwarte ma tylko jedno dziecko albo wcale. Dzieci utrudniają rozwód. A jednak jest ich ponad dwa miliony. Za kilka, kilkanaście lat dołączą do wielkiej grupy dorosłych z rozbitych rodzin.

sloggi: Dziś usłyszałem najgłupszy tekst w tym roku: to wstyd pochodzić z niepełnej rodziny. Czy podczas rozmowy o domu umiecie powiedzieć, że wasi rodzice się rozstali?

zaciszanin: Ja mówię tylko tym, do których mam pełne zaufanie. Nie, że się kryję. Po prostu jestem wyczulony na głupie komentarze.

joannka2: Mnie nigdy do głowy nie przyszło, że to wstyd. A już tym bardziej, że z tego powodu mam jakiś feler. Uświadomiła mi to dopiero teściowa, a później i mąż, że po kimś ta kim jak ja należy się spodziewać kłopotów.

madlen80: Mama sama z nami, ojca brak. Wstydziłam się całe dzieciństwo, potem młodość. Że nie mogę opowiedzieć o swoich przeżyciach. Że nie mam wspomnień na temat zabaw z ojcem i mamą razem. A teraz eh. Sama muszę ratować swój związek, żeby córka miała oboje rodziców.

kalina81: Zgotowali mi prawdziwe piekiełko. Szarpali mną w każdą stronę, miałam wtedy osiem lat. Co zrobiłam? Zaczęłam sobie układać stosunki oddzielnie z każdym rodzicem. Są wspaniałymi ludźmi, ale pozabijaliby się wzajemnie (to musiała być wielka namiętność). Uwielbiam ich.

Tylko raz w życiu spotkała mnie straszna przykrość. Moja niedoszła teściowa pochodząca z małego miasteczka miała problem, jak ja znoszę to, że moi rodzice kładą się z obcymi ludźmi do łóżka (!!!) i że ona się w grobie przewróci, jak zafunduję jej wnukom takie coś, no i co ludzie powiedzą. Odparłam, że jeżeli jest ciekawa, to ojczym ma czasem strasznie podrapane plecy i błysk spełnienia w oku. Kobieta mało nie zeszła na zawał))

Pomimo ciętej riposty zabolały mnie te słowa, powiedziałam rodzicom. Solidarnie stanęli za mną murem, porozmawiali z kandydatem na zięcia i zwrócili moją uwagę na pewne niepokojące fakty. Uratowali mi wtedy tyłek.

sloggi: To był początek lat 80. i w sobotę szkoła organizowała jakieś prace społeczne rodziców. Ojciec obiecał, że coś tam będzie robił, ale o umówionej godzinie się nie zjawił. Myślałem, że padnę ze wstydu. Poszedłem do sąsiada (miałem chyba 9 lat) i powiedziałem, w czym problem. Sąsiad zamienił z żoną dwa zdania, ubrał się i poszedł na prace społeczne. W poniedziałek wszyscy opowiadali, jakiego mam fantastycznego ojca, złota rączka, wesoły, rozbawił wszystkich rodziców. Nigdy się nie przyznałem, że to nie mój stary. Później zmieniłem szkołę i odtąd zgłaszałem, że jestem półsierotą. Straszne, ale praktyczne - nikt o nic nie pytał.

Przykro na te pytania odpowiadać. Kryje się za nimi osąd, że dzieci z rozbitych rodzin są mniej warte. Czasem one same podzielają to przekonanie.

bez_senna: Może jestem stereotypowa, ale myślę, że w tych przesądach jest coś z prawdy. Jakoś nie potrafię sobie wyobrazić mojej wydolności w związku. Gdybym miała popatrzeć z boku, nie wiem, czy chciałabym się wiązać z kimś takim jak ja.
część 1

krytyk2: Jest wzorowanie i większe prawdopodobieństwo kroczenia po śladzie. Lepiej iść złą, ale znaną ścieżką niż teoretycznie lepszą, ale zupełnie nieznaną. Problem nie jest wydumany. Pokazują to statystyki - dzieci z rodzin rozbitych mają kilkakrotnie większe szanse stworzyć następną rozbitą rodzinę.
Kiedy na forum pojawia się więcej takich głosów, nie wytrzymują Polki mieszkające na Zachodzie. Tłumaczą, że w Kanadzie albo krajach skandynawskich nie całuje się kobiet w rękę, mają za to równe prawa, są silne, wykształcone i wchodzą w związki partnerskie. Jeśli małżeństwo się rozpada, wracają do 'stanu wolnego', bo 'rozwodnik, rozwódka' to słowa, które dawno odesłano do lamusa. Cudza przeszłość nie wywołuje niezdrowych emocji, a mężczyźni przyjmują jak swoje dzieci z poprzedniego małżeństwa partnerki. Dzieci są twoje, moje i nasze. To częsta sytuacja. Dlatego wstyd, że pochodzi się z rozbitej rodziny, jest zacofaniem.

Na to forum: Może jeszcze uznać tę sytuację za normalną? Dajmy zniżki na rozwód w sądzie rejonowym zaraz po zawarciu małżeństwa, będzie szybciej!

Jak rozwód wpływa na psychikę dziecka? Jak na jego dorosłe życie? Czy jakieś wspólne cechy łączą ludzi z rozbitych rodzin? Tematy omawiane bez ustanku. Ludzie dzielą się też lekturami. 'Dorosłe dzieci rozwiedzionych rodziców' (Jim Conway), 'Rozwód. Jak go przeżyć' (Kuba Jabłoński) i ostatnio 'Druga szansa. Kobiety, mężczyźni i dzieci dziesięć lat po rozwodzie' (Judith S. Wallerstein i Sandra Blakeslee).

Na forum omawia się artykuły z miesięcznika 'Charaktery', który poświęcił problemowi cały cykl. Ważny odcinek: jakie skutki ma rozwód rodziców dla relacji ich dorosłych dzieci z partnerami.

I chcą, i boją się - pisze Kuba Jabłoński, psycholog i psychoterapeuta z Ośrodka 'Intra', specjalista od spraw małżeńskich. Z trudem nawiązują nowe znajomości. Do każdej randki podchodzą śmiertelnie poważnie. Po dwóch, trzech traktują nowo poznaną osobę niemal jak żonę albo męża. Rodzi to w nich poczucie nieodwracalności, odpowiedzialności i zobowiązania. W efekcie zamiast spontanicznie przeżywać zakochanie, czują brzemię.

Boją się odrzucenia. Myślą: zakocham się, a on mnie zostawi. Zadają mnóstwo pytań, są niecierpliwi, często idealizują partnera. Bywają rozczarowani.

Z trudem decydują się na ślub. Martwią się, że powielą los rodziców i własne dzieci skażą na cierpienie.

W małżeństwie są zagubieni. Brak im wzorców wyniesionych z domu, więc czerpią z podpatrzonych, wyczytanych - nierzeczywistych.

Nie znają kłótni, która kończy się kompromisem i zbliżeniem. Kłótnia to dla nich katastrofa, koniec świata.

Złoszczą się, gdy coś dzieje się nie po ich myśli, ale nie potrafią tej złości wyrażać. Kojarzy im się z bólem i upokorzeniem. Starają się unikać wybuchu nawet kosztem swoich potrzeb, a kiedy nie dają rady, są okrutni, gotowi do rozstania.

Po awanturze partner mówi: 'Zrobić ci herbaty?'. Nie wierzą, że chce jeszcze z nimi być, a potem czują się winni. Dlatego tłumią złość. I tak w koło.

ddrr: Mam pytanie. Można z tego wyjść? Jest dla mnie, dwudziestolatka, jakaś szansa?

nottm1: Nie wiem. Za kilka miesięcy wychodzę za mąż, więc wszystkie lęki przeżywam ze zdwojoną siłą.

nicca2: Mój facet poprosił mnie o rękę, ale ja się boję, że wtedy wszystko się skończy, a nie zacznie. Na pewno byłabym fatalnym rodzicem.

misiaczyca1: Mam gigantyczny dystans do mojego mężczyzny. Mam go pod lupą. Bajka nie będzie trwała wiecznie.

ladnapanna: Wczoraj zerwałam zaręczyny z moim lubym. Położyłam mu pierścionek na szafce nocnej koło łóżka, bez krzyku, bez wrzasków, właściwie, nie wiem dlaczego. Przeżywam rozterki, że na tego faceta nie zasługuję, on jest czuły, a ja raczej chłodna, on dba o mnie, zawsze pyta, czy jadłam, a ja nie czuję potrzeby, żeby się zainteresować. Zastanawiam się, dlaczego on w ogóle ze mną jest. Wczoraj długo prosił, żebym nie robiła głupot i założyła pierścionek, zrobiłam to, a dzisiaj mi wstyd, że tak niewiele brakowało do zerwania.

Wiem, że to wszystko przeze mnie, czasami wydaje mi się, że powinnam być sama, po to, by nikogo już więcej nie ranić.

DDRR - syndrom dorosłych dzieci rozwiedzionych rodziców. Tak Kuba Jabłoński nazwał ten zespół zachowań. Czy da się go uniknąć? Psycholog odpowiada: - Rozwód to zawsze rana. Goi się różnie. Jeśli rodzice rozstając się pamiętają o uczuciach dziecka i nie wykorzystują go do zemsty na partnerze, łatwiej się zabliźnia. Ale gdy o te uczucia nie dbają, a ich celem jest rywalizacja, rana goi się trudniej i odzywa nawet po latach.

lamelka3: To preferencja, ale nie konieczność. Wiem po sobie. Mam prawie 20 lat stażu w małżeństwie.

twitti: Rodzice narzeczonego się rozstali, a on i jego brat są superopiekuńczymi facetami, nie mają takich problemów. Ten brat od dziesięciu lat jest szczęśliwy w małżeństwie, a narzeczony to najbardziej odpowiedzialny facet, jakiego znam. Nie mam obaw.
a1ma: Nie pamiętam, kiedy rodzice byli razem. Nie mam dobrych wzorców ani złych - to może wcale nie najgorsza sytuacja. Trudno mi było ułożyć się w związku, długo nie rozumiałam zasad partnerstwa, miłości. Teraz, po prawie pięciu latach, zmieniłam się diametralnie. Staram się rozumieć, myśleć o nim, o nas, a nie tylko o sobie. Da się.

Konserwatywni publicyści przekonują, że epoka ośmieszania tradycyjnego małżeństwa kończy się. Monogamia to rozwiązanie najbardziej sensowne i ekonomiczne nie tylko dla społeczeństwa, także dla poszczególnych jednostek. Jednostki nie zawsze to rozumieją. Często wybierają osobistą wolność, choć rodzina jest środowiskiem właściwym dla dzieci. Zdarza się, że po rozwodzie pączkuje, tworząc wieloosobowy patchwork. To tylko mnoży konflikty. Wychowanie staje się wtedy zadaniem dla specjalistów, zyskują psychiatrzy, terapeuci, doradcy rodzinni.

Publicystyka sobie, Ĺźycie sobie.

sloggi: Książę Karol i Camilla Parker-Bowles są małżeństwem. Najpierw para udała się do urzędu stanu cywilnego. Świadkami były ich dzieci z poprzednich małżeństw - książę William i córka Camilli Laura.

Nie chciałbym być świadkiem na ślubie jednego z rodziców, chyba odmówiłbym.

anatola: Gdy mój tata brał ślub z trzecią żoną Elżbietą, miałam 25 lat. Świadkiem byłam ja i jej syn. To była nasza propozycja. Mało tego - to my nalegaliśmy, aby oni ten ślub wzięli! Dopiero z nią ojciec był naprawdę szczęśliwy. I my to widzieliśmy - ja i jej syn. Kto inny byłby lepszym świadkiem takiej uroczystości? Szkoda tylko, że spotkali się tak późno. Tata odszedł od nas na zawsze, miał dopiero 48 lat, ale wiem, że ostatnie pięć było najlepszymi w jego życiu. Dziękuję, Elżbieto.

prabucianka: I ja byłam świadkiem na ślubie mojej mamy, świadkiem jej obecnego męża - jego syn. Mój brat robił zdjęcia, a mój narzeczony grał. Ślub był dwa lata temu i bardzo miło go wspominam.

Bardzo się cieszę, że żadne z rodziców nie poświęciło się dla nas, tylko pokazali nam, że poza poświęceniem istnieją inne drogi. Fajnie patrzeć na szczęśliwych rodziców oddzielnie, znacznie lepiej niż na nieszczęśliwych razem.

Dzieciom rozwodników los szykuje niewygodne sytuacje. Takie, w których rodzice powinni być razem.

sloggi rozważa, kogo zaprosić na swój własny ślub: Ojca z macochą? Mamę z ojczymem?

femalesprit: Zaprosić jednych i drugich. To nie dzieci w takim dniu powinny dbać o ich samopoczucie, lecz odwrotnie. To oni powinni wywiązać się ze swojej roli rodziców i stanąć na wysokości zadania.

sloggi: Kiedyś byłem na ślubie, gdzie panna młoda miała i macochę, i ojczyma - bardzo mi się podobało zachowanie rodziców. Bez mrugnięcia okiem tworzyli parę, witali chlebem i solą, tańczyli tango dla rodziców. No, ale rozstali się bez histerii i nienawiści. Takich rozstań jest naprawdę mało.

edeka5: Nie wyobrażam sobie, żeby ojczym nie był na moim ślubie. Do kościoła nie poszedł, żeby nie stwarzać dziwnych sytuacji, ale na cywilnym siedział w pierwszym rzędzie obok mojej mamy. Z drugiej strony mamy siedział mój tata i wszystkie ciotki miały sensację, że mama siedzi z dwoma mężami. Do dziś nas to bawi.

chorwatka: Jedno z rodziców (mój ojciec) żyje bez ślubu z kobietą młodszą od niego o 20 lat. Moja mama jest sama. Cała rodzina ze strony mamy byłaby zbulwersowana obecnością tej kobiety. Z drugiej strony znam ją, nawet lubię i żal by mi jej było. Co robić?

sloggi: Zaprosić na ślub oboje - sytuacja sama się jakoś rozwiąże.

lavitaebella: Na ślub zaproszę całą czwórkę i posadzę ich na miejscach dla rodziców, ponieważ od lat mamy dwie pary rodziców. Tobie radzę to samo, a jeśli nie pałają do siebie sympatią, to niech wreszcie dorosną albo siedzą w domu.

Ale nie zawsze da się sprawy łatwo poukładać.

decymka: U mnie to jest dopiero sajgon. Rodzice rozeszli się dawno temu, mama jest już po drugim ślubie, mój ojczym jest spoko. Mój tato jest z inną kobietą sporo czasu. Nie przepadam za nią. Jest wulgarna, na dodatek ma problem z alkoholem. Wypije trochę i przelewa się przez ręce, i gada głupoty. Parę lat temu naubliżała mojej mamie. No i weź ją zaproś. Schleje się i co dalej? A mojego chłopaka rodzina jest prosta i religijna. Nie bardzo kumają takie klimaty, jest ich wielu i nigdy nie było rozwodu. Więc z tego, co piszecie, macie łatwiej.

kammma: Mama powiedziała, że jak zaprosimy ojca, to nie przyjedzie, a ojciec - że jak będzie mama, to on nie przyjedzie. W sumie każdy z rodziców łącznie z teściami (na szczęście są razem) chciał nam osobno zorganizować ślub. Zdecydowaliśmy, że wesela po prostu nie będzie, tylko uroczysty obiad w gronie najbliższej rodziny. To larum ponieśli teściowie, że wtedy ciotki, pociotki nie zostaną zaproszeni. Mój mąż znalazł jako takie rozwiązanie. Cywilny wzięliśmy trzy tygodnie wcześniej i po nim rodzinę męża zaprosiliśmy do restauracji, więc teściowie byli zadowoleni. A po kościelnym był obiad u mojej mamy, ale bez ojca. W kościele był, stał z tyłu, z mamą omijali się szerokim łukiem, a mnie pozostał niesmak. Zazdroszczę ludziom, których rodzice mimo rozstania potrafią normalnie rozmawiać.

puszka.z.kawa opowiedziała na forum o rodzicach. Rozwiedli się, gdy miała rok. Matka wrzeszczała: 'Kłamiesz jak twój ojciec', stworzyła w domu piekło. Dzień, w którym puszka się wyprowadziła, był najszczęśliwszy w jej życiu. Na studiach sama musiała na siebie zarabiać. Matka odmówiła pomocy, ojciec płacił rzadko i mało, wydębienie od niego pieniędzy wiązało się z upokarzającą procedurą. Miał dwóch synów z kolejnego małżeństwa, które zresztą też się rozpadło.
A teraz ten uroczy tekst. Siedzimy sobie z ojcem przy śniadaniu w moim mieszkaniu, do którego nie dołożył ani grosza. I ojciec opowiada, jak to sprzedał działkę, a pieniądze, uwaga, 'podzielił między dzieci'. Sprawa sprzed roku, coś tam o tym słyszałam od braci, ojciec ma prawo robić ze swymi pieniędzmi, co chce. Mimo to łzy stanęły mi w oczach. Zrobił mi przykrość, bo w końcu dzieci ma troje, a nawet mnie nie wymienił.

Matka mnie biła, ojciec miał mnie w nosie - prawie żadnych prób kontaktu, zero prezentów pod choinkę, ze dwa listy przez całe życie. Zawsze czułam, że nie jestem pełnowartościowym dzieckiem, że nie mam prawa mieć potrzeb, przede wszystkim emocjonalnych, bo rodziców to nie obchodzi, jestem dla nich pomyłką i ciężarem. Od kiedy wyjechałam na studia, minęło kilkanaście lat. Dużo w tym czasie przemyślałam, przepracowałam, na co dzień jest OK. Ale wystarczy jeden taki gówniany tekst, żebym znów czuła się jak śmieć.

Wyznanie puszki wywołało szybki odzew.

blask2: Rozumiem, o czym piszesz, w stu procentach. Ojciec opowiada mi, jak dba o swojego syna (mojego przyrodniego brata), a ja patrzę na niego z szeroko otwartymi oczami. Najgorsze, że mój wykształcony, światły ojciec nie widzi nic złego w swoim postępowaniu. Gdyby nie moja inicjatywa, w ogóle byśmy się nie znali.

na-fe: Podobne zdarzenie miało miejsce na wakacjach, które mój brat spędzał z ojcem, jego partnerką oraz jej córką. Napatoczyli się jacyś znajomi starego i ten, przedstawiając 'rodzinę', wymienił 'żonę' i 'córkę'. Brata pominął, jakby był powietrzem. Strasznie to smutne, spłakałam się jak bóbr, pisząc ten tekst.

sloggi: Ojciec jechał z kolejną żoną gdzieś na imieniny w jego rodzinie, wstąpił do nas po drodze. Mamęcja mówi mu w kuchni: 'Weź go, niech zobaczy krewnych'. Na to ojciec do niej: 'A jak zapytają o ciebie, to co ja im powiem, może lepiej niech on zostanie'.

Rozwiedzeni rodzice potrafią się zachować jak słoń w składzie porcelany. Być może sami czują się niepewnie w nowych rolach. Rozwody zdarzają się rzadko, są źle widziane. Nie ma właściwie wzorców, norm, oczekiwań społecznych wobec relacji rozwodników z dziećmi. Szwed mieszka z nimi przez połowę każdego miesiąca. Grek, który nie łoży na dzieci, jest w swoim środowisku skompromitowany. W Polsce zaniedbanie kontaktów ani unikanie alimentów nie wywołują potępienia.

towita odpowiada puszce: Sama drżę o syna. Bardzo kochamy go z mężem, ale wiemy, że jego biologiczny ojciec jest w stanie wyrządzić mu podobną przykrość. Nie potrafię go przed tym ustrzec.

Do rozmowy wtrąca się mangolda. Poucza puszkę: Strasznie roszczeniowa z ciebie dziewucha. Ojciec ma prawo robić ze SWOIMI pieniędzmi, co chce. Ty zabierz swoje chciwe łapska od nie swojej kasy. Obdarowywanie to wyłącznie dobra wola, nie obowiązek. Ojciec miał wolę obdarować swoją nową rodzinę, a nie ciebie.

M. - mąż mangoldy - to facet z przeszłością. Ma dzieci z kilku związków. Mangolda pisze z misją - ujawnia punkt widzenia drugiej strony. Żebyście zrozumieli i nie narzucali się ze swoimi roszczeniami człowiekowi, który chce zacząć nowe życie bez was. To, że kiedyś był waszym ojcem, nie ma znaczenia.

Za te słowa od razu dostaje po łapach.

To dramatyczne, że tak bardzo zależy nam na opinii i miłości rodziców, nawet kiedy na całej linii zawodzą, a więzy z nim są już tylko biologiczne. I to, że mamy tak ogromny kult rodziny, chociaż często największe krzywdy zachodzą wewnątrz niej. Przecież mamy wokół siebie także innych ludzi, niespokrewnionych z nami, dla których znaczymy więcej i którzy więcej znaczą dla nas. A ciągle bardziej przejmujemy się tymi, z którymi łączy nas chyba tylko grupa krwi - podsumowuje bez_senna.

Ułożenie sobie stosunków z rozwiedzionymi rodzicami jest możliwe. Nawet ci wojowniczy, ostro z sobą pokłóceni z latami potrafią złagodnieć. Wpadają do dorosłych dzieci, umawiają się z nimi na obiad, dzwonią. Bywa, że oboje bawią się z wnukami. Dzieci też z czasem nabierają dystansu. To nie zawsze łatwe.

sloggi: Ostatnio podczas spotkania stary stwierdził, że jak zamknie oczy, to mam go pochować. No i się wkurzyłem. Nie ma rozwodu z tą larwą, czyli jak kopnie w kalendarz, to ona przejmie po nim świadczenia emerytalne. No to niech go chowa.

skiela1: Ma tupet ten twój ojczulo. W takim przypadku nawet największemu gadule może języka braknąć.

gosza26: Mój facet miał podobną sytuację. Jego ojciec się zarzekał, że ma zostać pochowany w miejscu zamieszkania syna, bo u niego nie będzie miał kto chodzić na cmentarz. Mój facet zajął się całym pogrzebem. Żona ojca nie kiwnęła palcem. Pochowaliśmy go przy matce, w zasadzie tylko my dbamy o grób.

Wiesz, po śmierci emocje opadają. Nie warto żyć z poczuciem krzywdy. Nikogo to tak nie rani jak nas samych.

Ale sloggi twardo: Z pewnością nie będzie w grobie z Mamęcją!

żródło: wysokieobcasy.pl

______
Pozdrawiam.Sylwia



część 2

Pani Sylwio, dobra robota. Dziękuję.

http://media.wp.pl/kat,1022943,wid,11482782,wiadomosc.html?ticaid=18bd5
Kiedy mąż pije...

same sobie są winne
wiążąc się z  takim typem
a później  przez brak zdecydowania i konsekwentnego działania

ali popieram w całej rozciagłości....zresztą to nie dotyczy tylko alkoholików, facet który nie potrafi szanować własnej kobiety, własnych dzieci powinien zostać najzwyczajniej porzucony....wtedy istnieje większa szansa iż osiągnąwszy dno odbije się  i zrozumie...a jeśli nie zrozumie to jego strata...

no właśnie, częstym motywem tych kobiet jest to iż chciała się usamodzielnić, wyjść z domu, ale przecież samej wyjść z domu to mega niewykonalne, trzeba chłopa, nie ważne że pijaczyna, byle był chłop...nie żałuje takich kobiet nawet przez ułamek sekundy...

Takie kobiety też są chore. Są współuzależnione, powinny się poddać leczeniu terapeutycznemu. Często winią siebie za taki stan rzeczy, że były niedobre, że sobie zasłużyły na taki los... A to nieprawda. Każdy ma prawo do szczęścia...
PS. Takiego faceta też bym zostawiła, gdyby nie poddał się leczeniu.
Ale znam takie małżeństwo, gdzie facet zaczął się leczyć z alkoholizmu, bo mu żona groziła rozwodem, a jak wytrzeźwiał, to po roku sam wziął rozwód :-))

Violu,

ponoć suma nałogów jest "zawsze taka sama", a choroby w kategoriach winy lepiej pośpiesznie nie rozpatrywać. Nawet gdyby chcieć porzucić to trzeba mieć gdzie się udać. Jesteśmy w Polsce. Niewiele osób na samodzielność stać, a jeszcze z dziećmi na utrzymaniu?

Najpierw takiej rodzinie trzeba pomóc, a nie szukać kolejnych problemów?

Bardziej miałam na myśli fakt, iż warto się zastanowić na wyborem partnera  zanim "mleko zostanie rozlane", bo najczęsciej jest tak, iż faceci Ci piją przed zalegalizowaniem związku a kobietom to najwyraźniej nie przeszkadza....a potem przychodzi rozczarowanie....ja chyba mam bardzo silnie rozwinięty instynkt samozachowawczy i myślenie perspektywiczne dlatego ciężko jest mi zrozumieć niektóre decyzje podejmowane przez kobiety.....moje zdanie jest takie iż córkom od maleńkości należy wpajać jedną zasade: masz być w życiu niezależna finansowo czyli uczyć się, zdobyć dobry zawód....bo gdy facet "wywinie Ci numer", Ty wtedy będziesz mogła roześmiać się mu w twarz.....:-)

Viola, masz rację, ale często miłość jest ślepa.. :)

..miłość jest ślepa.. ;-))

http://www.youtube.com/watch?v=KOubTMciyyc

jodyna i rajstopy....haha

Violu,

proponuję przeczytać jakąś książkę nt DDA, wiele spraw się wyjaśni i dzięki temu nie trzeba będzie o paniach uwikłanych w alkoholizm męża (zdarza się również, że odwrotnie) nazywać (pogardliwie?) "planktonicznymi".

Uogólnienia są objawem znerwicowania, nawiasem mówiąc. Nie ma innych ludzi niż "planktoniczni". I alkoholicy i ich koalkoholiczne żony też w tym klubie. Dr Jan Kwaśniewski znalazł pomoc na wyciszenie nerwic dietą, jednak edukacja o mechanizmach psychologicznych i ich dynamikach też jest warta uwagi, bo bez niej łatwo, za łatwo o krzywdzące innych błędy.

W którym miejscu nazwałam żony uwikłane w alkoholizm mężów "planktonicznymi"? najlepiej zacytować, wtedy trudniej o błedy...

Pozwoliłam sobie wyrazić opinię na temat kobiety która na własne życzenie spiep...sobie życie, świadomie wiążąc się z alkoholikiem, zresztą nie ona pierwsza i nie ostatnia, każdy z nas popełnia błędy i najczęściej jest tak, iż sami musimy płacić za "rachunki które wystawia nam życie".....


Moje życie wygląda tak a nie inaczej tylko dlatego że włożyłam w to bardzo dużo wysiłku, pracy podyktowanej ambicjami i rozsądkiem....

Krasnoludki są na świecie. OK. To w odpowiedzi na pytanie o określenie, które i mnie się nie podobało.

Co do pozostałej części wypowiedzi, propnuję TAK TRZYMAĆ. I się nie dziwić jak się co sp...przy, że zacytuję :)
Ponoć jak się spadnie z dużego (ambicje) konia to mniej boli.

owszem, używałam zwrotu "planktoniczne panie" w dziale prasówka a dotyczyło to potencjalnych kobiet zmieniających rozmiar swojego biustu...który to zwrot miał w sposób jaskrawy oddać głupotę kobiet z lekkomyślnością traktujących własne ciało....

Dobry późny wieczór ;)

   A według mnie ma być ślepa. :D ( pod warunkiem, że wszystkie pozostałe zmysły funkcjonują należycie- Viola44 o tym wspomniała) Troszkę OT.........przepraszam.


        Alkoholizm, majątek, utrata zdrowia, poglądy religijne, zmiana orientacji seksualnej, .... zmiana sposobu żywienia ;), to tylko kilka elementów, których ktoś mógł nie wziąć  pod uwagę, bo jak!
Nie napiszę więcej, bo zacznę filozować ;)

I na dobranoc ......
 Powierzyłem książkę Jana o żywieniu optymalnym pewnemu AA. (Może to dziwne, ale dostrzegłem w nim coś człowieczego). Mimo mojej prośby, żeby specjalnie z tym się nie afiszował, otwarcie przedstawił swojej rodzinie jakie ma plany żywieniowe. Odpowiedź była krótka-SEKTA. Od pół roku na pseudo- DO, ale podczas spotkań(co dwa, trzy tygodnie) co raz mniej słyszę o piwnych rekordach, a coraz częściej o dzieciach(ma ich dwoje).
.... nie jestem terapeutą,
                                              kolorowych.........

To jeszcze raz OK. Nie ma mocnych więc uznajmy że albo wszyscy są planktoniczni, albo nikt. Długo temu słówku się przyglądam i coraz bardziej mam go za destrukcyjne.

i tego sie trzymamy i tak będzie - Hough! :)

to bardzo rozsądne z Waszej strony...:-)

Radzieńku jeśli znajdziesz chwilkę czasu pofilozofuj, chętnie poczytamy, przynajmniej ja na pewno. :-) bardzo lubię czytać czyjeś przemyślenia bo kazdy człowiek to odrębna niepowtarzalna wartość....:-)

Zgoda, ale będę starał się na temat :D, ............. a przynajmniej w temacie:D :D

Obudzicie niedĹşwiedzia i znowu ................................... poczytam o "planktonie".
  Wiecie-.... zdobywam zawód, wykształcenie(może być odwrotnie ;)) i pędzę pracować do banku, żeby po jakimś czasie zalogować się na tym forum w poszukiwaniu "Człowieka" :D (dla pracujących w banku- zbieżność zupełnie przypadkowa jak mój wiek :))

:-) Musisz przyznać radzio, że dobra praca , dobry zwód nadaje sens naszemu życiu....podnosi poczucie wartości, jest motorem działania i ugruntowuje świadomość iż jesteś małą cząstką z całości mającej swój udział w tworzeniu dziedzictwa dla przyszłych pokoleń....:-)

Nie ma nic bardziej destrukcyjnego dla człowieka jak pustka egzystencjalna objawiająca się stanem nudy, nieprzydatności, zawieszeniem w próżni....:-(

Człowiek jest tylko człowiekiem ale w tej ogromnej masie ludzkości jest sporo wartościowych jednostek, wystarczy uważnie się rozejrzeć, "dokładnie przyjrzeć" by nie przegapić szansy  ............:-)

http://www.youtube.com/watch?gl=PL&hl=pl&v=PIte_pqEhq8

;-)

Radzio , mi kiedyś przyszło do głowy, ktoś tu też coś już pisał chyba na ten temat,że alkohol to weglwodany, nadmiar ich i niemożność ich przerobienia to alkoholizm ale nic nie jest proste bo nawet mój syn po 3 latach zdrowia dostał zapalenie uszu więc dopiszę tylko:

alice Miller ""Mury milczenia"

" Żadna potrzeba nie usuwa starej tęsknoty, lecz wzmacnia, poprzez powtarzanie , dawną tragedię. Butelka alkoholu lub papieros, które ,ożna trzymać w ręku , odstawić gdy nie są potrzebne i zaraz po nie sięgnąć gdy zajdzie taka potrzeba, stwarzają stan zadowolenia, który może zapewnić będąca do dyspozycji matka. ALe ponieważ realna matka nie była do dyspozycji.... dziecko nie może doświadczyć ani dobrej symbiozy, ani uwalniającego odłączenia i przez całę swoje życie pozostaje zależne od nigdy nie posiadanej wymarzonej matki. "

Nie wchodzę w dyskusje o planktoie bo jakoś nigdy tego okreslenia i wywodów w tym temacie nie potrafiłam ogarnąć swoim rozumkiem i uczuciami. To dla mnie jakiś rodzaj uprzedzenia, a ponieważ w stosunku do mojej osoby często się stykałam i nadal odzuwam uprzedzenia to mam do tego smutne odczucia.

Pozdrawiam nowo przybyłych.

"Pofilozo jest -fuj". :D
Dam przykład- taki Dyzio.  :lol:

Położył się Dyzio na łące,
Przygląda się niebu błękitnemu
I marzy:

"Jaka szkoda, że te obłoczki płynące
Nie są z waniliowego kremu...
A te róşowe -
Ĺťe to nie lody malinowe...
A te złociste, pierzaste -
Ĺťe to nie stosy ciastek...
I szkoda, że całe niebo
Nie jest z tortu czekoladowego...
Jaki piękny byłby wtedy świat!
Leżałbym sobie, jak leżę,
Na tej murawie świeżej,
Wyciągnąłbym tylko rękę
I jadł... i jadł... i jadł..."

Tu wiem jedno, o mannie jednak nie wspomniał- dziwne . :D