O CHOROBIE WRZODOWEJ.
Według opinii lekarza konwencjonalnego.

Wrzód trawienny to ubytek błony śluzowej powstały na skutek działania soków trawiennych przy zmniejszonej odporności.
Wyróżnia się wrzody ostre - powstające nagle pod wpływem stresów
(np. oparzenie ciała) i przewlekłe, powstające samoistnie.
Wrzody zwykle umiejscawiają się w błonie śluzowej Ĺźołądka i dwunastnicy. Około 10% ludzi przechodzi chorobę wrzodową, przy czym mężczyĹşni chorują trzykrotnie częściej od kobiet, wrzĂłd dwunastnicy występuje trzykrotnie częściej niĹź wrzĂłd Ĺźołądka. Początek choroby wrzodowej najczęściej dotyczy osĂłb około 20 roku Ĺźycia. WrzĂłd dwunastnicy występuje częściej u osĂłb naraĹźonych na stresy, Ĺźołądka u osĂłb stosujących uĹźywki (tytoń, alkohole).  Dotychczas nie poznano przyczyny powstawania choroby wrzodowej, lecz znane są czynniki i mechanizmy związane z występowaniem tej choroby. OgĂłlnie moĹźna stwierdzić, Ĺźe choroba wrzodowa powstaje, gdy mechanizmy obronne błony śluzowej nie są w stanie zrĂłwnowaĹźyć działania sokĂłw trawiennych, moĹźe to wystąpić na skutek nadmiernego wydzielania soku Ĺźołądkowego, nieprawidłowego uwalniania gastryny, upośledzonej neutralizacji kwaśnej treści, zaburzenia motoryki Ĺźołądka i dwunastnicy.
Do czynników chroniących błonę śluzową żołądka i dwunastnicy należą:
bariera śluzówkowa, prawidłowe ukrwienie błony śluzowej, zasadowa
treść soku dwunastniczego, pewne hormony przewodu pokarmowego.
W piśmiennictwie podkreśla się rolę czynników genetycznych w powstawaniu choroby wrzodowej - potomstwo chorych na tę chorobę zapada na nią wielokrotnie częściej. Wielki wpływ na częstość zachorowań ma żywienie, stosowanie używek (kawa, papierosy), stres, leki przeciwzapalne.
Występująca często opinia o roli zakażenia błony śluzowej bakterią Helicobacter pylori nie daje również pełnego wyjaśnienia przyczyn choroby wrzodowej ze względu na powszechność zakażenia tą bakterią, przy jednoczesnym pełnym zdrowiu wielu jej nosicieli.
Pewne jest natomiast działanie Helicobacter pylori utrudniające gojenie owrzodzenia już istniejącego - stąd schematy leczenia choroby wrzodowej uwzględniające likwidację tego zakażenia.
Objawy kliniczne choroby wrzodowej mogą być zróżnicowane: od bólu, który jest najczęściej stały, przez zmienne objawy, takie jak lokalizacja bólu, występowanie po posiłkach - wcześniej w chorobie wrzodowej żołądka (1-2 godz.), później w chorobie wrzodowej dwunastnicy (2-4 godz. po posiłku), promieniowanie bólu, jego rytmika i sezonowość - najczęściej wiosna i jesień. Niekiedy choroba wrzodowa przebiega początkowo bezobjawowo. Do innych objawów zalicza się wymioty - przynoszące ulgę w chorobie wrzodowej żołądka. Innym objawem może być utrata masy ciała oraz anemizacja przy wrzodzie krwawiącym.
Powikłaniami choroby wrzodowej są: krwotok z wrzodu, wrzód drążący, przedziurawienie wrzodu, zwężenie odźwiernika.
Chorobę wrzodową żołądka i dwunastnicy rozpoznaje się na podstawie wywiadu i badania fizykalnego oraz gastroduoendoskopowego, które ma znaczenie rozstrzygające, umożliwia również pobranie wycinków ze zmienionej błony śluzowej.
Leczenie polega na zwalczaniu bólu, przyspieszeniu gojenia owrzodzeń, leczeniu dietetycznym i farmakologicznym.
Spośród środków farmakologicznych stosuje się leki blokujące receptory
H2, blokujące pompę protonową komĂłrek okładzinowych, leki zobojętniające o działaniu powierzchownym prostaglandyny, leki uspokajające. Zdecydowana większość zaostrzeń choroby wrzodowej szybko ustępuje pod wpływem leczenia. Nawroty choroby są jednak częste i  stale aktualne jest stwierdzenie: "raz wrzĂłd - zawsze wrzĂłd".
Szczęśliwie odstąpiono jednak, dzięki postępowi wiedzy od leczenia
Wrzodów rozległymi operacjami wycięcia żołądka.


 
                                                                                            Dr n. med. Aleksander Grigorjew
                                                                                                    Ordynator Szpitala