O ŁUSZCZYCY.
Według opinii lekarza konwencjonalnego.

Łuszczyca jest przewlekłą chorobą występującą u około 2-4% osób, ujawniająca się najczęściej między 10 a 30 rokiem życia.
Przebiega z okresami nawrotów i remisji, najczęściej ma charakter łagodny, chociaż występują również jej ciężkie postacie.
Przyczyna powstawania łuszczycy nie jest wyjaśniona, przepuszcza się, że jest uwarunkowana genetycznie. Łuszczyca charakteryzuje się nadmiernym wzrostem komórek podstawnej warstwy naskórka i ich upośledzonym rogowaceniem.
Zaostrzenia tej choroby wiążą się z upośledzoną odpornością organizmu lub z zakażeniem. Wyróżnia się kilka postaci łuszczycy, najczęstsza jest plackowa, rzadsza kropelkowa, krostowa, uogólniona, wysiękowa, może również występować łuszczyca stawowa u 10% dotkniętych łuszczycą skórną.
Łuszczyca stawowa charakteryzuje się procesem destrukcji i odtwarzania w obrębie stawów, często prowadzącym do inwalidztwa.
Najbardziej charakterystycznym objawem łuszczycy jest występowania płaskich, czerwonobrunatnych grudek, pokrywają się one i łuszczą srebrzystobiałą łuską, od której pochodzi nazwa tej choroby.
Zmiany łuszczycowe występują najczęściej na łokciach i kolanach, skórze owłosionej głowy, okolicy lędźwiowo-krzyżowej, niekiedy obejmują również płytki paznokciowe. Łuszczyca może objawiać się świądem, niekiedy jej pierwszym objawem jest zapalenie stawów.
W leczeniu stosuje się kąpiele słoneczne, maści dziegciowe, sterydy.
Terapię klimatyczną-klimat morski sprzyja cofnięciu się zmian.
Po różnej długości okresie cofnięcia się zmian zwykle następuje
nawrĂłt choroby.

                                                                                            Dr n. med. Aleksander Grigorjew
                                                                                                       Ordynator Szpitala