O KARDIOMIOPATII.
Według opinii lekarza konwencjonalnego.

Kardiomiopatia to upośledzenie kurczliwości mięśnia sercowego w obrębie jednej lub obu jego komór, prowadzące do niewydolności serca.
Niewydolność tego typu jest wywołana chorobą wieńcową, nie powstaje na skutek wad zastawkowych serca, nadciśnienia systemowego i chorób osierdzia. Kardiomiopatia zastoinowa powstaje w wyniku zmniejszenia kurczliwości komór i rozszerzenia serca z nieznanej przyczyny.
Rzut serca jest niedostateczny, dlatego następuje zastój krwi przed sercem i niewydolność określana mianem zastoinowej.
Występuje ona dwukrotnie częściej u mężczyzn.
Kardiomiopatia przerostowa polega na przeroście lewej komory serca ze zwężeniem lub bez zwężenia drogi odpływu krwi z lewej komory serca, przez co nasila się przerost tej komory.
Choroba ta występuje rodzinnie, jak również u osób nieobciążonych dziedzicznie. Początkowo ma przebieg bezobjawowy, rozpoznawana jest najczęściej przypadkowo.
Do rozwiniętych jej objawów należy dławica piersiowa, duszność, omdlenia i kołatania serca, mogą wystąpić zawroty głowy, a nawet nagłe zgony. Praktycznie o rozpoznaniu rozstrzyga badanie echo kardiograficzne, w którym stosunek grubości przegrody serca do ściany tylnej wynosi 1: 3, ważne jest rozpoznanie nagłych zgonów sercowych w rodzinie.
Leczenie polega na stałym podtrzymywaniu wydolności serca przez ograniczenie przyjmowania soli, podanie glikozydów nasercowych, leków moczopędnych i rozszerzających naczynia, ważne jest podawanie leków przeciwzakrzepowych.
10 lat po rozpoznaniu choroby przeĹźywa ok. 10-20% chorych.
Z leków podaje się również werapamil. Leczenie chirurgiczne polega na wycięciu części przegrody serca, a w cięższych przypadkach proponuje się pacjentom przeszczep serca.

                                                                                                    Dr n. med. Aleksander Grigorjew
                                                                                                                 Ordynator Szpitala