Ja wczoraj o 22.10 w "jedynce" ogladalem "film" i niestety
z powodu mojej "wiary z przed 18 lat"
jestem dzisiaj ciezko chory. 

Tak wiec religia i wiara jesli okaza sie "klamstwem i manipulacja dla planktonu"
moga bardzo ciezko zaszkodzic. 

Jak pisał Wattles: "Medycyna jako nauka o chorobach tworzy więcej chorób, religia jako nauka o grzechu stwarza więcej grzechu."

Ale chyba wszystko zależy od danego typu człowieka. Dla kogoś przeintelektualizowanego religia będzie się zdawać czymś co go tłamsi i ogranicza (ja tak miałem kiedy byłem dzieckiem). Znowu inne typy psychofizyczne mogą świetnie funkcjonować i odnalezć sens życia w kościele.

Skoro jeszcze istnieją te wszystkie religie-mity to widocznie są na dzień dzisiejszy potrzebne.

To wiadome było w każdym poście.

RELIGJA A ZDROWIE:

Troski państwa a kościoła są bardzo róşne. Państwo — pomijając nawet fakt, Ĺźe najczęściej jest zbiorem jednostek rozmaitych wyznań — ma za przedmiot swoich starań byt człowieka na ziemi. Celem jego jest zmniejszenie cierpień, zapewnienie swoim obywatelom maximum zdrowia, dobrobytu, oświaty. Kościół natomiast — gdyby jego politykę brać najidealniej — ma zadania zgoła inne. Ĺťycie doczesne ludzi jest dlań jedynie chwilką wobec wieczności za grobem; z tej perspektywy wszystkie męki doczesne są bez znaczenia, a nawet mogą być pożądane, o ile zbliĹźają do nagrĂłd wiekuistych, do ktĂłrych znowuĹź pierwszym warunkiem jest przestrzeganie nakazĂłw kościoła.
80
Każde z tych dwu stanowisk ma swoją logikę, ale pogodzenie ich bywa niezmiernie trudne.
81
Nawet tam, gdzie kościół wchodzi w świeckie potrzeby obywateli, sposoby jego działania jakże są różne od sposobów państwa! Tak np. w palącej sprawie bezrobotnych, kościół może się ograniczyć do zarządzenia mszy świętej na ich intencję; ale trudno sobie wyobrazić ministra skarbu, który by nakazał swoim urzędnikom trzydniowy post na intencję poprawy bilansu handlowego.
82
RozbieĹźność tę najlepiej zilustruje pewne wspomnienie, wyniesione z dawnych czasĂłw, kiedy byłem lekarzem w szpitalu dla dzieci. W szpitalu tym mieściły się wszystkie oddziały, od chirurgii do chorĂłb zakaĹşnych. Zmorą wiszącą wciąż nad szpitalem była obawa rozwleczenia infekcji. Zwłaszcza szkarlatyny, co było najczęstsze i najgroĹşniejsze. Istotnie, cóş okropniejszego dla lekarzy, ktĂłrym rodzice oddali zdrowe dziecko dla jakiejś drobnej operacji — przepukliny lub skrzywionej nóşki — a ktĂłre ginie, zaraziwszy się w szpitalu szkarlatyną! ToteĹź surowe przepisy obowiązywały zarĂłwno lekarzy jak słuĹźbę: lekarzom, ktĂłrzy pracowali na oddziale zakaĹşnym, nie wolno było zachodzić na inne oddziały; słuĹźbie nie wolno było stykać się z resztą personelu.
83
Otóş przepisy te nie obejmowały tylko jednego czynnika: zakonnic. Siostry zakonne pielęgnujące chorych schodziły się — ze wszystkich oddziałów — po kilka razy dziennie w kaplicy na wspĂłlne modlitwy, jak nakazywała ich reguła. Siostry nie nosiły kitlĂłw płóciennych, bo tego nie przewidywała reguła; ba, reguła przepisywała, Ĺźe ich suknie zakonne i cała odzieĹź ma być wspĂłlna! Siostry nie podlegały przepisom o dezynfekcji i antyseptyce.
84
W rezultacie mordercza szkarlatyna raz po raz wybuchała w szpitalu. Wówczas stary profesor wzywał podwładnych, mówił kazania, burczał, zrzędził; jednego tylko się nie poruszało: sprawy zakonnic. A kiedy który z młodych lekarzy o tym natrącił, profesor, wściekły, odwracał rozmowę. Wiedział, że tu nic nie zmieni, nie czuł w sobie energii do walki, jaką by trzeba podjąć, wolał o tym nie myśleć. Istotnie, cóż znaczyły dla sióstr jakieś nowinki nauki Pasteura wobec reguły, która wiodła się od przedwiecznych i świątobliwych założycieli zakonu.
85
Spójrzmy teraz na to z punktu sióstr; znam ten punkt widzenia dobrze, bo nieraz z nimi rozmawiałem. Zachorowanie dziecka na szkarlatynę było dla nich po prostu dopustem bożym; bez woli bożej nie nastąpiłoby; toteż na całą naszą antyseptyczną krzątaninę siostry patrzyły z politowaniem. Przypuszczać, że wspólna modlitwa sióstr może być rozsadnikiem zarazy, to trąciło bluźnierstwem. Skoro jedno lub drugie dziecko umarło, widać tak było trzeba dla dobra jego i jego rodziców; cóż zresztą mogło się trafić szczęśliwszego niewinnemu dziecku, niż umrzeć w chwili, gdy ma zapewnione niebo, nim doszło wieku niebezpieczeństw, które czyhają na duszę człowieka.
86
Oto credo, ktĂłre siostrzyczki głosiły w całej naiwnej czystości. Ma ono swoją niezłomną logikę i swoje piękno, tylko jak je pogodzić z lekarskim — świeckim — przeznaczeniem szpitala? ToteĹź gdy te anioły czuwały przy zmarłym dziecku z oczami wpatrzonymi w niebo, nam lekarzom zdarzało się słyszeć z ust zrozpaczonych rodzicĂłw wyrzut: „Zbrodniarze!”.
87
Te siostrzyczki przychodzą mi na myśl nieraz, gdy czytam pewne dostojne orędzia w sprawach społeczno-lekarskich…
88
A teraz drugi obrazek z tego samego szpitala. Jeden z oddziałów szpitala stanowił „klinikę”, przeznaczony był dla pracy naukowej. Otóş młody asystent (dziś jest profesorem), pełen miłości wiedzy, świeĹźo wrĂłciwszy z zagranicy, chciał wprowadzić postępowy naĂłwczas sposĂłb mierzenia temperatury niemowlętom w kiszce stolcowej, jak się to robi we wszystkich klinikach, gdyĹź inny sposĂłb jest u małych dzieci bezwartościowy z punktu ścisłości naukowej. Zakonnice nie tylko odtrąciły to z oburzeniem, ale zbuntowały służące szpitalne, ktĂłre rĂłwnieĹź oświadczyły, Ĺźe takiego „paskudztwa” robić nie będą. Asystent odwołał się do profesora; profesor interweniował: bezskutecznie. Raz po raz łapiąc słuĹźbę szpitalną na nieposłuszeństwie, stary rektor Jakubowski wyrĹźnął wreszcie termometrem o ziemię. „Proszę siostry — rzekł do głównej organizatorki biernego oporu — jeśli tak będzie dłuĹźej, to mnie w końcu diabli wezmą”. — „To będzie inny pan profesor” — odrzekła siostra, spuszczając oczy z uśmiechem chrześcijańskiej rezygnacji.

Tadeusz Boy-Żeleński "Nasi Okupanci"

masakra nie większa niĹź w czasach obecnych, ogĂłlnie świetna książka,  lektura zakazana dla kato-PolakĂłw i inszej ciemnoty.   

tak samo, dĂŠjà vu 

Ba, eliminacja słabego osobnika? Zostają tylko najsilniejsi ?
Zwierzęce?
Wcale nie-boskie prawa?

Ooooooo, właśnie.