To jedno z moich ulubionych świadectw skuteczności Cudownego Medalika (już poświęconego  przez kapłana):

ATEISTA
"Pan W. znany był w bloku jako skrajny ateista. Unikał ludzi. W jego intencji modliłam się codziennie. Trwało to pięć lat.(...)
W dniu imienin pana W. zaniosłam mu wiązankę kwiatów, słodycze, a co najważniejsze, przyjął wtedy ode mnie dwa Cudowne Medaliki. Od tego czasu nie zamykał już przede mną drzwi. (...)
Później, pełna wzruszenia, zaczęłam się modlić. Kiedy odmawiałam Koronkę do Miłosierdzia Bożego, oboje szczerze płakali. Popłynęły więc łzy żalu.
Następnego dnia, wczesnym rankiem, oczekiwaliśmy na kapłana. Przez cały czas czytałam różne modlitwy, aby przygotować ich na przyjęcie Komunii Świętej.
Jak się zachowa ateista, kiedy wejdzie kapłan? Widziałam na piersi medalik, widziałam płynące łzy, a więc miłosierdzie Pańskie nad nim. Godzina wielkiej łaski. Do mieszkania wchodzi kapłan z Panem Bogiem. Poprosiłam zaraz, aby pan W. przystąpił do spowiedzi, ten zdecydowanie poszedł do drugiego pokoju, gdzie po tylu latach przystąpił do Sakramentu Pokuty. Trudno opisać, co przeżywałam, kiedy staruszkowie siedząc na krzesłach, drżąc ze wzruszenia, przyjmowali Komunię Świetą. Otrzymali też Sakrament Namaszczenia Chorych."

Reszta tego hardcore'u:

http://www.cudownymedalik.pl/?d=L,start,1

Swoją drogą, taka sąsiadka to prawdziwy "skarb".

Warto również zapoznać  się ze świadectwem Stanisławy z Świętokrzyskiego. Rzeczywiście. Cud.
http://www.cudownymedalik.pl/?d=L,start,8