MORGANO
Go
|
WYLECZYĆ SIĘ Z CUKRZY.
Według opinii lekarza optymalnego.
Wystąpienie lek. med. Przemysława Pali, członka
Komisji Zdrowia OSBO,
Na spotkaniu optymalnych w Zurychu.
Mianem cukrzycy określa się choroby przebiegające z podniesionym poziomem glukozy we krwi. Utrzymywanie się stężenia glukozy powyżej 140 mg% na czczo lub 200 mg% po jedzeniu daje wystarczającą podstawę do postawienia rozpoznania.
Wbrew powszechnemu poglądowi o nazwie, nie jest to jednostka, lecz kilka chorób różniących się objawami, częstością występowania i przyczyną, a ich cechą wspólną jest właśnie zaburzenie zdolności organizmu do stabilizacji poziomu cukru we krwi.
Można wyodrębnić cukrzycę typu I i II, powikłania po niektórych chorobach przebiegających z uszkodzeniem trzustki oraz tzw. Cukrzycę ciężarnych, ustępującą w okresie połogu.
Obecnie zdecydowanie najczęściej występuje cukrzyca typu II, nazywana do niedawna cukrzycą dorosłych. Jest to choroba pojawiająca się z reguły po 40 roku życia, często towarzysząca otyłości.
Rozwija się powoli, dając początkowo mało niepokojące objawy, takie jak: wzmożone pragnienie, częstomocz, przejściowe zaburzenia widzenia, senność i inne. Zaburzenia te spowodowane są utrzymującym się stale podwyższonym poziomem glukozy, przed którym organizm broni się poprzez zwiększone wydzielanie cukru z moczem (pragnienie + częstomocz).
U ludzi zdrowych poziom cukru regulowany jest przez hormony trzustkowe: insulinę, która go obniża i glukagon, który go podnosi.
W przypadku cukrzycy typu II, obydwa te hormony są zazwyczaj wydzielane prawidłowo jednak ich oddziaływanie na tkanki jest zaburzone.
I tak, pomimo tego, że we krwi stężenie glukozy jest wysokie, a trzustka wydziela odpowiednie ilości insuliny, to nie dochodzi do jego obniżenia.
W dalszym okresie choroby dochodzi niejednokrotnie do osłabienia wydzielania trzustkowego ze względu na przeciążenie tego gruczołu.
Sama cukrzyca w początkowym okresie jest niebolesna i z tego powodu często przez pacjentów bagatelizowana. Po wielu latach choroba doprowadza do wielu powikłań, które często powodują utratę zdrowia.
Należy tu podać uszkodzenie nerek i naczyń obwodowych.
W niektórych sytuacjach pacjenci wymagają dializoterapii, często występuje ślepota, zdarza się, że konieczna jest amputacja kończyn dolnych z powodu ich niedokrwienia.
Cukrzyca powoduje również przyspieszenie procesów starzenia, co przyczynia się do skrócenia życia.
W zasadzie podobne skutki przynosi cukrzyca typu I, jednak trzeba nadmienić, że ma ona nieco inne podłoże i przebieg.
W tej chorobie do czynienia mamy z pierwotnym uszkodzeniem komórek trzustki produkujących insulinę.
Przyjmuje się, że jest to choroba z autoagresji, ponieważ przed wystąpieniem objawów można we krwi stwierdzić obecność przeciwciał skierowanych przeciw komórkom Beta wysp Langerhansa, odpowiedzialnym za wytwarzanie tego hormonu.
Zazwyczaj dochodzi do prawie całkowitego zniszczenia aparatu insulinotwórczego. Z tego powodu poziom cukru we krwi podnosi się bardzo wysoko i dochodzi do wystąpienia ostrych objawów, takich jak np. śpiączka, która wymaga natychmiastowego leczenia w warunkach szpitalnych.
Cukrzyca typu I pojawia się zazwyczaj u dzieci i młodzieży.
Zwykle nie występuje po 30 roku życia. Przebieg tej choroby bywa różny, ale zazwyczaj występują znaczne wahania poziomu cukru, powodujące pogorszenie samopoczucia, a po latach trwania dochodzi do poważnych powikłań, podobnych do tych, występujących w cukrzycy II.
Niewątpliwie, oba typy cukrzycy są ciężkimi chorobami, a najlepiej wiedza o tym osoby, które są nimi dotknięte. Jednak cukrzyca dotyka nie tylko osoby na nią chorujące.
Ekonomicznie dotyczy ona całego społeczeństwa.
Jeżeli weźmiemy pod uwagę liczbę chorych i koszty leczenia, to okaże się, że pochłania ona niebotyczne kwoty, które muszą być wygospodarowane z budżetu, jako że jest to choroba uznana za cywilizacyjną i jej koszty przejmuje państwo.
W zasadzie trudno jest policzyć całkowitą sumę przeznaczoną na utrzymanie tej choroby, ponieważ obejmuje ona nie tylko leki, ale też społeczne koszty utrzymania chorych.
Ludzie ci częściej zapadają na choroby zakaźne i choroby układu krążenia, co wymaga leczenia szpitalnego i powoduje absencję w pracy.
CDN-2
|
Autor
Zapisane
