O NIEDOCZYNNOŚCI TARCZYCY.
Według opinii lekarza konwencjonalnego.

Niedoczynnością tarczycy określa się ogólnoustrojowe skutki niedostatecznego wydzielania hormonów tarczycy.
Przyczyną niedostatecznego wydzielania hormonów tarczycy może być wada wrodzona, zapalenie tarczycy, postać zanikowa, choroba Mashimoto, działanie leków przeciw - tarczycowych, zbyt radykalne wycięcia gruczołu, działanie jodu radioaktywnego.
Wyróżnia się niedoczynność pierwotną - uszkodzenie gruczołu tarczycowego i wtórną - choroby przysadki mózgowej, która przestaje wydzielać hormon stymulujący wydzielania tarczycy. Niedoczynność w okresie życia płodowego do 1 roku życia dziecka prowadzi do matołectwa.
W wieku dojrzewania występuje obrzęk śluzowaty młodzieńczy - zahamowanie wzrostu i ociężałość psychiczna.
Brak hormonów tarczycy prowadzi do zwolnienia procesów spalania w organizmie, zmniejszenie zużycia tlenu, spada wytwarzanie energii cieplnej ciała, chory skarży się na uczucie zimna. Jest osłabiony, spowolniały, cierpi na bóle mięśniowe.
U mężczyzn następuje osłabienie potencji płciowej, u kobiet obfite miesiączki. Czynność serca jest zwolniona, dołączają się obrzęki twarzy, skóra jest sucha, głos gruby. Temperatura ciała może wynosić 35°C. Występuje depresja, wzrost masy ciała (zatrzymanie płynów), zaparcia, nadwrażliwość na zimno.
SkĂłra chorego jest blada i sucha, ciastowato nacieczona.
Czynność serca jest zwolniona.
W rozpoznaniu przydatne jest oznaczenie hormonów tarczycy i Hormonu przysadki mózgowej (TSH), cholesterolu, morfologii krwi. Leczenie polega na dożywotnim podawaniu L-tyroksyny celem substytucji leków. Powikłania tego leczenia mogą powodować zaburzenia rytmu serca, a niekiedy zawał.

                                                                                                      Dr n. med. Aleksander Grigorjew
                                                                                                                Ordynator Szpitala