O ANOREKSJI. Według opinii lekarza optymalnego.

[MORGANO]

O ANOREKSJI.
Według opinii lekarza optymalnego.

Jeszcze kilkanaście lat temu leczeniem anoreksji zajmowali się pediatrzy, ponieważ choroba dotyczy głównie kilkunastoletnich dziewcząt. W oddziałach szpitalnych stosowano oprócz karmienia i leków również psychoterapię, która czasem przynosiła efekty, a innym razem nie, ponieważ pacjentki często okazywały się inteligentniej od terapeutów.
Kontrola przy posiłkach oraz zapobieganie wymiotom teoretycznie powinny skutkować przyrostem masy ciała, jednak chore dziewczynki często znajdywały sposób, aby przechytrzyć personel szpitalny.
Jeżeli się nawet udało dopilnować je przy posiłkach to potrafiły w nocy wykonać intensywne ćwiczenia, aby stracić zjedzone kalorie.
W przypadku, gdy pobyt szpitalny kończył się sukcesem i dochodziło do wzrostu masy ciała, to po powrocie do domu ponownie rozpoczynały głodówki.
Dzisiaj wiadomo, że anoreksja jest choroba psychiczną i jako taka powinna być leczona psychiatrycznie. Zmiana podejścia do tej choroby spowodowała poprawę wyników leczenia, jednak nadal jest to groźna, zagrażająca życiu choroba.
Wbrew powszechnemu przekonaniu anoreksja nie jest chorobą nową, spowodowaną modą na szczupłą sylwetkę. Występowała ona już znacznie wcześniej, jednak motywami osób chorych były najczęściej pobudki religijne. Dlatego dawnych anorektyków należy szukać np. wśród średniowiecznych świętych, żyjących w głębokiej ascezie.
Dzisiaj, lansowanie w środkach masowego przekazu bardzo szczupłych aktorek może być jedynie czynnikiem sprzyjającym chorobie, ale na pewno nie jest jej przyczyną. W ostatnich kilku latach rozwojowi choroby w sposób niechlubny przyczynił się Internet, dzięki któremu anorektyczki mogą się swobodnie kontaktować i wymieniać doświadczenia. Wzajemnie pomagają sobie omijać trudności stwarzane przez lekarzy. Na początku choroby dziewczęta zwykle radzą sobie dobrze oszukując otoczenie. Zjadają coraz mniej pokarmów i są to najczęściej produkty roślinne i słodycze, co negatywnie wpływa na pracę mózgu i powoduje jego niedożywienie.
W tym czasie najłatwiej jest chorobę wyleczyć, ponieważ dziewczęta odczuwają jeszcze głód. Po kilku miesiącach dochodzi jednak do całkowitego zniesienia łaknienia i nie wywołują go nawet zapachy ulubionych potraw.
W dalszym czasie zanika nawet poczucie smaku. Leków na ta przypadłość praktycznie nie ma. Ostatnio próbuje się wprowadzić do terapii pochodne tetrahydrokanabinoli, które występują w konopiach indyjskich, ze względu na ich działanie uboczne, jakim jest pobudzenie ośrodka głodu w mózgu, jednak odległe efekty leczenia nie są jeszcze znane.
Terapia ta ma spore grono przeciwnikĂłw.
Najlepszą metodą leczenia byłoby zastosowanie żywienia optymalnego, gdyż przywraca ono prawidłową czynność mózgu.
Problem jednak w tym, Ĺźe choroba polega na niejedzeniu.
Aby możliwy był powrót do zdrowia, konieczne jest uświadomienie sobie choroby - tu niezbędna jest psychoterapia.
Jeżeli chora wykaże chęć współpracy, należy od razu wprowadzić żywienie optymalne.
W początkowym okresie bardzo dobrze jest włączyć do leczenia prądy selektywne PS na jamę brzuszną, ponieważ wywołują one uczcie głodu.
Efektu można spodziewać się po 10-20 zabiegach.
Jeżeli dodatkowo występują objawy depresji lub nerwicy, należy jednocześnie stosować zabiegi na centralny układ nerwowy.
Samo żywienie optymalne jest często chętnie przyjmowane przez anorektyczki, ponieważ jest ono postrzegane jako dieta odchudzająca.
Pomaga też świadomość, że kontynuując je, nie dochodzi do wystąpienia nadwagi. Stosując żywienie należy starać się, aby spożycie białka wynosiło 1,5 g na kg masy ciała, ponieważ jest ono konieczne w odbudowie mięśni. Przyrost masy ciała jest powolny, jednak stały i wynosi ok. 1-2 kg miesięcznie. Po kilku miesiącach zazwyczaj nie ma obawy, że nastąpi nawrót choroby, ponieważ dochodzi już do zmiany sposobu myślenia.
Około 6-12 tygodni potrzeba, aby uregulowała się gospodarka hormonalna. Należy jednak pamiętać, ze nawet przez kilka lat może nie wystąpić miesiączka, ponieważ na żywieniu optymalnym pojawia się ona dopiero około 18 roku życia i nawet u już miesiączkujących dziewcząt może dojść do jej zatrzymania. Ten objaw nie powinien być jednak uznany za patologiczny, ponieważ opóźnienie dojrzewania jest związane z późniejszą menopauzą i wydłużeniem życia.

                                                                                                                   Lek.med.PrzemysławPala
                                                                                                              konsultant i opiekun medyczny.