O ANOREKSJI. Według opinii lekarza konwencjonalnego.

[MORGANO]

O ANOREKSJI.
Według opinii lekarza konwencjonalnego.

Anoreksja zwana również jadłowstrętem psychicznym, jest coraz częściej występującym stanem patologicznym. Dotknięte nim osoby mają poczucie niewłaściwego obrazu własnego ciała, panicznie boją się otyłości, tracą na wadze, nie jedząc. Patologia ta dotyczy głównie młodych kobiet z lepiej wykształconych i bogatszych warstw społeczeństwa. U mężczyzn występuje rzadko - tylko u 5%.
Choroba może przebiegać łagodnie, ale również ciężko, prowadząc w 20-30% przypadków nawet do zgonu. Przyczyny choroby dotychczas nie poznano. Podnosi się znaczenie czynników socjologicznych, psychogenetycznych i metabolicznych. Jadłowstręt psychiczny występuje szczególnie często w społeczeństwach, w których otyłość jest powszechna i jednocześnie lansuje się tam model osoby szczupłej.
Dążąc do tego ideału, młodzi ludzie stosują rozmaite diety. Chorujące osoby zwykle charakteryzuje wysoki iloraz inteligencji oraz duże aspiracje życiowe.
Pierwszym objawem jest zwykle przekonanie chorej osoby o własnej, najczęściej urojonej nadwadze i konsekwentne ograniczenie przez nią przyjmowania pokarmów.
Łaknienie pozostaje u chorych do czasu wyniszczenia.
U młodych dziewcząt następuje zahamowanie miesiączkowania, zanik zainteresowania seksem, następuje spadek ciśnienia tętniczego krwi, czynność serca ulega zwolnieniu, pojawia się czasami owłosienie typu męskiego oraz obrzęki. Chorzy prowadzą w miarę aktywny tryb życia. Częściej występuje u nich depresja. Nierzadko też okłamują otoczenie, co do ilości spożywanych przez siebie pokarmów oraz tego, że wywołują u siebie wymioty.
W miarę pogłębiania się stanu patologicznego, dochodzi do zaburzeń hormonalnych, gospodarki wodno-elektrolitowej, krążenia krwi, postępuje niedobiałczenie, odwodnienie, dołącza się kwasica metaboliczna. Rozpoznanie następuje po skonstatowaniu powyższych objawów oraz utraty masy ciała powyżej 15% należnej, zahamowania miesiączkowania u kobiet.
U osób fizycznie zdrowych, które tracą na wadze, o rozpoznaniu rozstrzyga stwierdzenie lęku przed otyłością.
Leczenie przypadków ciężkich wymaga niekiedy karmienia przez sondę lub dożylnie, obowiązuje leczenie szpitalne ze wspomagającą psychoterapią, terapią lekami (współistniejącej często depresji).
Opieka lekarza chorób wewnętrznych, psychiatry i specjalisty od żywienia, przy zapewnieniu chorej osobie spokoju, zwykle przynosi dobre rezultaty leczenia, udaje się przekonać te osoby do normalnego jedzenia.


                                                                                                        Dr n. med. Aleksander Grigorjew
                                                                                                                    Ordynator Szpitala

[Gavroche]

(https://www.wykop.pl/cdn/c3201142/comment_qLGQIEsagrcnGk7KhfhJaMnD07JEUX3S.jpg)

[administ]

 

[Blackend]

 

[renia]

 

[Anulka177]