O ZAKRZEPICY ŻYLNEJ. Według opinii lekarza konwencjonalnego.

[MORGANO]

O ZAKRZEPICY ŻYLNEJ.
Według opinii lekarza konwencjonalnego.

Choroba ta polega na powstawaniu zakrzepów w obrębie żył kończyn dolnych lub miednicy, łączy się zwykle z procesem zapalnym.
Zakrzep składa się z krwinek czerwonych, płytek krwi i fibryny.
Jest przyczepiony do ściany żyły.
Przyczynę powstawania zakrzepów wyjaśnia triada Virchowa: zwolnienie przepływu krwi w żyle, zmiany składu krwi i uszkodzenie ściany żyły.
Najlepiej poznano stan nadkrzepliwości i zastój krwi w żyłach, często występujący po unieruchomieniu i po operacjach.
Uszkodzenie ściany żyły występuje szczególnie często jako przyczyna zapalenia żył u osób z żylakami, niewydolność zastawek żylnych i żył przeszywających, prowadzi do zastoju żylnego.
Zastój żylny wywołuje z kolei niedotlenienie ściany żyły i zaburza tym samym jej metabolizm.
Zakrzepica występuje częściej u ludzi po 40 roku życia, z przewagą kobiet.  Rozpoznanie zakrzepicy nastręcza niekiedy trudności, gdyż wiele jej przypadków przebiega bezobjawowo.
Ich rozpoznanie stawiane jest często, gdy wystąpi groźne powikłanie, jakim jest zatorowość tętnic płucnych, zagrażająca życiu:
od 10-20 % chorych.
Do typowych objawów zakrzepicy żylnej należy ból kończyny, obrzęk, namacalne zgrubienie pod postacią powrózka na chorej kończynie, zaczerwienienie skóry nad zakrzepem, podwyższona temperatura ciała. Występuje bolesność przy zgięciu grzbietowym stopy, określana mianem objawu Homansa, charakterystyczna dla zapalenia żył głębokich kończyny dolnej.
Do zakrzepicy żylnej dochodzi najczęściej po urazie, złamaniach, operacjach w obrębie miednicy, po długim unieruchomieniu, cewnikowaniu dużych żył.
Do innych czynników zalicza się nowotwory (trzustki, narządów rodnych), niedobór białka i antykoagulantów wewnątrzustrojowych, zespół nerczycowy, czerwienicę, przyjmowanie środków antykoncepcyjnych zawierających estrogeny. O rozpoznaniu, obok objawów klinicznych, decydują badania dodatkowe: ultrasonografia z Dopplerem, platyzmografia i najczulsza z nich - venografia.
Leczenie ambulatoryjne można stosować u osób u osób z zapaleniem żył łydki, inna lokalizacja zakrzepicy obliguje do hospitalizacji.
W początkowym okresie terapii stosuje się dożylnie leki przeciwzakrzepowe (heparyna), a potem podtrzymując, pochodne kumaryny. Leki te podaje się pod kontrolą czynników krzepnięcia.
Przebieg zakrzepicy żył głębokich ma często dramatyczny przebieg, z tego powodu ważne jest działanie profilaktyczne, zapobieganie zakrzepicy. Celem zapobiegania zakrzepicy należy unikać bezruchu. Osobny problem stanowią pacjenci pozostający w łóżkach, konieczne jest u nich stosowanie ćwiczeń, podawanie leków, takich jak heparyny niskocząsteczkowe, stosuje się również specjalistyczne urządzenia do mechanicznej kompresji kończyn dolnych.
Zapobieganie ma szczególne znaczenie u chorych unieruchomionych w opatrunkach gipsowych i osób operowanych po 40 roku życia.
Zaniechanie profilaktyki przeciwskrzepowej jest traktowane jako poważny błąd.
Zejściem zakrzepicy żył kończyn dolnych bywa często zespół pozakrzepowy,  charakteryzujący się uszkodzeniem zastawek żylnych, obrzękami i owrzodzeniami podudzi. Stanowi on poważny problem społeczny, z trudem poddaje się leczeniu i przebiega z nawrotami.


                                                                                                          Dr n. med. Aleksander Grigorjew
                                                                                                                       Ordynator Szpitala