ZWYRODNIENIE STAWÓW I KRĘGOSŁUPA.
Według lekarza konwencjonalnego

Istotą tej choroby jest przedwczesne zużywanie się chrząstki stawowej w przebiegu procesu niezapalnego z jednoczesnym kości otworzeniem okołostawowym.
Zwyrodnienie stawów dotyczy 80% osób po 55 roku życia i prawie wszystkich kobiet i mężczyzn po 70 roku życia.
Chorobę zwyrodnieniową stawów dzieli się na pierwotną, która atakuje stawy obwodowe rąk i nóg, kręgi szyjne, lędźwiowe, stawy biodrowe i krążki międzykręgowe. Przypuszcza się, że przyczyna powstawania wtórnej choroby zwyrodnieniowej może być zaburzenie sprzężeń zwrotnych układu biologicznego, mechanicznego oraz biochemicznego i enzymatycznego.
Do zmian tych może prowadzić defekt genetyczny, choroba zakaźna, metaboliczna, zaburzenia neurologiczne. Mogą grać również rolę przeciążenia chrząstki stawowej związane z aktywnością zawodową.
Zmiany patologiczne w chrząstce stawowej odpowiedzialnej w normalnych warunkach za niski współczynnik tarcia w stawie przebiegają wieloetapowo, w końcu dochodzi do ubytków powierzchni chrząstki z rozrostem innych elementów tworzących staw.
Początkowo choroba dotyczy jednego stawu, po wysiłku nasila się, jednak po ćwiczeniach usprawniających ustępuje. Później może dojść do upośledzenia ruchomości stawu, przykurczy. Chory odczuwa ból, a niekiedy tarcie przy ruchu w stawie. Staw powiększa się na skutek kościotworzenia okołostawowego, może dołączyć się zapalenie błony maziowej. Zablokowanie stawu prowadzi do zaników mięśniowych.
W obrazie radiologicznym widoczne są zwężenia szpary stawu, podchrzęstnej sklerowacenie i okołostawowe wyro śle kostne.
Rozpoznanie stawia się na podstawie podawanych dolegliwości, oraz badania radiologicznego z TK (tomograf komputerowy) oraz wyniku z rezonansu magnetycznego.
W leczeniu stosuje się leki,  takie jak aspiryna, preparaty przeciwbĂłlowe, leki zmniejszające napięcie mięśni takie jak diazepam, czasami stosuje się kortykosterydy, uwzględniając ich uboczne działanie rĂłwnieĹź na układ kostny.
Podnosi się znaczenie ćwiczeń uprawniających oraz zabiegów fizykalnych. W bardzo zaawansowanych przypadkach konieczne jest leczenie operacyjne, takie jak wszczepienie protezy stawu biodrowego, kolanowego, czy łokciowego, niekiedy usztywnienie stawu. Dyskopatia jest kliniczną postacią zmian zwyrodnieniowo-wytwórczych kręgosłupa, dotyczy krążków międzykręgowych. Polega ona na zniszczeniu części krążków (jądra miażdżystego, pierścienia włóknistego i płytek granicznych) z jednoczesnym wytworzeniem zmian wytwórczych na krawędziach trzonów kręgowych.
W wyniku postępu tej choroby następują zaburzenia funkcji statyczności  dynamicznej kręgosłupa z uszkodzeniem struktur układu nerwowego. Te ostatnie zmiany następują wtedy, gdy zmienione chorobowo tkanki przenikają do kanału kręgowego i otworĂłw międzykręgowych.
W lĹźejszej postaci zwyrodnieniowo-wytwĂłrczej tej choroby następuje obniĹźenie  krążka międzykręgowego i uwypuklenie pierścienia włóknistego. W cięższej zwyrodnieniowo-przepuklinowej postaci następuje rozerwanie pierścienia włóknistego z wytworzeniem się przepukliny jądra miaĹźdĹźystego w obręb trzonu kręgowego, po zniszczeniu płytki granicznej. W zaleĹźności od lokalizacji zmian mogą powstać zespoły bĂłlowe: lędĹşwiobĂłl, rwa kulszowa, rwa ramienna,
nerwoból międzyżebrowy.
Leczenie polega na podawaniu środków przeciwbólowych, usprawnianiu, stosowaniu zabiegów fizykoterapeutycznych.
Leczenie operacyjne sprowadza się do odbarczenia z ewentualnym usztywnieniem kręgosłupa.

                                                                                              Dr n. med. Aleksander Grigorjew
                                                                                                    Ordynator Szpitala